| AD Menno Schenke |
Tussen blij en bitter |
26 augustus 1982 |
|
AMSTERDAM — Herman van Veen heeft de
draad weer opgenomen.
Milieuvriendelijke uitstapjes als zijn laatste
avondvullende theaterprogramma Onder Water
hebben afgedaan. Van
Veen is weer waar hij
vijftien jaar geleden begon: het warme hart van
een show vol muziek,
zang, absurde situaties,
melancholie, een beetje
tederheid, een mooi decor
en een prachtige belichting. Onder Water, een programma over het noodlot van de haring, liep op een onverwachte mislukking uit. De Utrechtse showman bouwde dat programma rap om tot iets dat het publiek van hem verwachtte en verdween vervolgens voor lange series voorstellingen over de grens. Nu is hij weer terug, in het Amsterdamse theater Carré, met een show die de eenvoudige titel Programma 1982/1983 draagt. Uitgelezen De fans van Herman van Veen zullen gelukkig zijn met dit nieuwe programma. Want Van Veen schotelt hun een uitgelezen menu voor van zaken die hij In het verleden heeft beproefd en goed heeft bevonden. Een nieuwe ontwikkeling is in zijn theateroptreden nauwelijks te bespeuren, of het moest zijn dat de thema's die hij bij de kop neemt, een lichte verschuiving te zien geven. Maar verder is hij de Herman van Veen, de treurende clown In optima forma, die we al jaren kennen. Betrokken Het Is aardig Van Veens programma eens te vergelijken met dat van Freek de Jonge. Want ook Herman van Veen voelt zich de laatste jaren duidelijk meer betrokken bij het leven van alledag, bij politiek, moraal en levensbeschouwing. Maar in tegenstelling tot Freek de Jonge wordt hij niet snel cynisch en bitter, hij toont altijd nog een beetje begrip. waar hij toch niet goed mee uit de weg kan. Woorden als dood, oorlog, schaamte en ouderdom .komen herhaaldelijk in dit programma terug. Af en toe heb je het idee naar een pessimist te kijken, naar een moment later boort hij deze veronderstelling met een grap de grond in. Hij komt vanuit de zaal op, wit overhemd en broek, witte schoenen, rijstkorrelsstrooiend. Hè leuk voel je de dankbare zaal denken. En dan zingt hij een triest makende ode op Amsterdam. Intimiteit Hij zoekt intimiteit in De regels van het gesticht, maar schopt diezelfde sfeer in een hoek als Spermie Hemie In de Dutch Disease Bleus. indcr- daad in het engels gezongen. En als de lifter deelt hij in plat Utrechts in het voorbijgaan een sneer uit aan het CDA. Muzikaal gezien isw de show van hoge kwaliteit. Van Veen is niet alleen goed bij stem, hij speelt opvallend veel viool, gesteund door Erik van der Wurff. Saxofonist-klarinetNard Reindcrs en bassist Cees van der Laarse vullen steeds subtiel aan. Niet radicaal Misschien mag je van Herman van Veen, 37 jaar nu, geen radicaal nieuwe formulej meer verwachten, zoals je dat van Freek de Jonge, die nog maar kort als solist in de weer is, wel mag. Blijft slechts de vraag of Herman van Veen, nu de wereld ook om hem heen steeds harder wordt, in zijn al aanwezige bitterheid nog verder zal gaan. Want de vrolijke, romantische, vaak vrijblijvende Van Veen, die in ons land een groot publiek verwierf, be- taat echt niet meer.. MENNO SCHENKE |