Goudsche Courant
TOM VAN RIJSWIJK

Hurmèn ven Vien op z 'n Amerikaans

26 mei 1997

Als je de zachtaardige Lori Spee boos wilt krijgen, dan moetje haar confronteren met de eeuwige kritiek van 'progressief Nederland' dat ze 'easy listening' zingt. Haar charmante mix van een zachte Limburgse g en een onmiskenbaar Amerikaans accent wordt dan vastberadener.


"Mijn allereerste tv-optreden was in Music Gallery van Pim Jacobs. M'n eerste drie platen zijn geproduceerd doof zijn broer Ruud Vanaf die tijd word ik door sommige mensen die niet voor mijn werk openstaan ingedeeld in het vakje 'easy listening'. Maar ik heb altijd gevonden dat ik popmuziek maak".
Het beste voorbeeld van haar gelijk is haar zesde cd 'Promises', 'Lori Spee sings Herman van Veen'. Met de hulp van de Amerikaanse producer Lester Mendez is zij erin geslaagd om de liedjes van Herman van Veen een internationale klank en kleur te geven. Lori Spee zingt niet Herman van Veen, maar Hurmèn ven Vien. Het is muziek die je omarmt. De teksten van Herman van Veen zijn door Lori Spee niet vertaald, maar her-taald in pure Amerikaanse poëzie.

'Zat ik ineens in een buurt van Miami waar ik als vrouw alleen beter niet kon zijn. Het was angstig'
"Voor Herman had ik zijn theatervoorstelling in Amerika in het Engels vertaald. Tijdens zijn tournee fungeerde ik ook als zijn vertaalster en coach. Op een gegeven moment ontstond toen het idee om een cd op te nemen met liedjes van hem. Ik werd helemaal vrijgelaten. Niet alle liedjes die hij zingt zijn overigens even geschikt voor mij. Daarom maakte hij een lijstje van achttien stuks, waarvan hij dacht dat ik er wel iets mee zou kunnen. Hij gaf me dat lijstje met de opdracht: maak van mijn liedjes jouw liedjes' ".

Voor het eerst in haar carrière werd de hulp ingeroepen van een buitenlandse arrangeur/producer. Het was Lester Mendez uit Miami, Florida, onder andere bekend van zijn werk voor Gloria Estefan en Julio Iglesias. "Ik wilde iemand die het werk van Herman van Veen niet kende en er fris tegenover stond. Het was heel interessant om te zien hoe de arrangeur en de opnametechnicus tijdens de opnamen steeds emotioneler bij het hele repertoire betrokken raakten, terwijl het toch heel andere muziek is dan die jongens gewend zijn. Als Lester aan een liedje begon, vroeg hij: hoe zie je dit,, hoe wil je dat? Omdat ik een bepaalde sfeer en kleur wilde hebben, stelde ik dan voor een nummer langzaam te spelen, of met een specifieke bezetting van instrumenten. Soms kan ik op zo'n punt vreselijk bazig zijn. Een paar dagen later arriveerde dan een bandje en het was precies zoals ik het had bedoeld. Het was af en toe gewoon griezelig, zó voortreffelijk voelde hij aan wat ik wilde".

De titelmelodie 'Promises' is zo'n voorbeeld. In de schitterende muziek is nauwelijks nog de oorspronkelijke 'Rozegeur en Maneschijn' te herkennen. 'Het is vandaag de elfde, en die is precies dezelfde als de twaalfde of de tiende, ik kreeg wat ik verdiende'. "Ik heb het altijd een lied van ingehouden frustratie gevonden. Je moet niet de frustratie uitschreeuwen. Ik heb zoveel uitvoeringen gehoord en altijd komt er na de eerste twee coupletten en twee refreinen een enorm uithalende gitaar- of saxsolo. 'lk hoor hier een viool', vertelde ik Lester. Dat onderstreept de frustratie, het trekt de melancholie door. Even heb ik overwogen om Herman de solo te laten spelen. Hij is van huis uit violist. Maar we zaten zo vreselijk in tijdnood. Het is helaas niet gelukt". September vorigjaar reisde Lori Spee in haar eentje naar Florida om de cd op te nemen.

"Ik vond me best wel een grote meid om helemaal in m'n uppie daarnaartoe te gaan. Iedereen heeft natuurlijk wel gehoord van de misdaad daar. Op de eerste dag ging het al mis. Er was uitgelegd hoe ik naar de studio moest rijden, welke afrit ik moest nemen. Ging er toch iets fout en zat ik ineens in een buurt waar ik als vrouw alleen beter niet kon zijn. Het was een angstig avontuur, maar het is goed afgelopen. Ik heb het de eerste weken niemand verteld, ook niet aan m'n man Jacques en m'n ouders. Trouwens, ik heb er steeds meer moeite mee dat er in Amerika twee verschillende werelden zij n, dat de kloof tussen arm en rijk zó enorm groot is".



Tom van Rijswijk