Utrechts Nieuwsblad Dick Laning |
Harry Sacksioni |
25 sep 1998 |
| Nu hij dertig jaar met zijn gitaren op het podium staat, heeft hij het gevoel een Daan Houder te zijn. 'Ik ben er trots op dat ik met een heel eigen karakter in de muziek toch een groot publiek heb bereikt', zegt hij. Gisteren kwam zijn nieuwe cd uit met de toepasselijke titel Oorsprong. Het muzikale leven van harry Sacksioni begon zo ongeveer met Meta Sequiona. Dat was althans de eerste eigen compositie die hij solo voor een groot publiek mocht spelen. Hij schreef het op z'n zestiende. Voor de nieuwe cd Oorsprong heelt hij Meta Sequoia opnieuw opgenomen. Moeiteloos, want de gitarist onthoudt vrijwel elke noot die hij heeft gecomponeerd. Zonder ooit iets op te schrijven. 'Wat je met zoveel graagte en gretigheid doet, vergeet je niet', is zijn ervaring. Oorsprong begeleidt de theatertournee ter gelegenheid van dertig jaar Harry Sacksioni, een programma met persoonlijke hoogtepunten en nieuw werk. Hij doet dat op de manier die zijn spel het beste past: solo en bijna helemaal akoestisch. "De cd is helemaal akoestisch," vertelt de 47,-v jarige muzikant. "Dat ligt toch het dichtst bij me. Als ik een compositie in m'n hoofd heb, grijp ik ook altijd eerst naar de akoestische gitaar. Mijn techniek heeft veel met de akoestische gitaar te maken, al heb ik juist daardoor ook een bijzondere manier van spelen op de elektrische gitaar. Als je akoestisch speelt kun je zelfde kleur bepalen. Bovendien komt zo'n instrument het dichtst bij een verlengde van je lichaam." Eerder is de gitaar verbonden met zijn ziel. Want Sacksioni is een gitarist die zijn karakter in zijn spel laat lezen. Een man met een geheel eigen taal, welk verhaal hij ook vertelt. "Een eigen idioom is mijn uitgangspunt. Als ik heel objectief naar de muziekwereld probeer te kijken, vind ik dat ik één van de meest bijzondere gitaristen ben". Hij formuleert voorzichtig, zondereen zweem van arrogantie. De muziek van de man die bekend werd in de tijd dat bij samenwerkte met Herman van Veen, kent maar één bron: het leven. Preciezer: het leven van Harry Sacksioni. "Ik heb erg veel behoefte om wat ik ervaar een handtekening te geven. Mijn muziek is een soort vertaling van wat ik voel, denk of meemaak. En dat kan variëren van dronkenschap tot een politiek statement. Componeren is een volledig emotionele gebeurtenis. Het zijn gemoedstoestanden of misschien moet je het gevoelsmatig denken noemen. Het is niet een relativiteitszin die me tot componeren brengt. Als ik spontaan denk, componeer ik ook spontaan. Een tijdje heb ik last gehad van die bekende writers block. Er kwam niets uit mijn handen. Na verloop van tijd realiseerde ik me dat ik niet leefde en dus ook niet kon componeren. "Echt nadenken over muziek doet hij nooit. "Er zit iets enorm kindachtigs in me. Ik geef mezelf lang niet de leeftijd die ik heb. Het gebeurt allemaal naïef en spontaan, nooit bewust. Nu ik eert kindje heb, herken ik veel." Het spel van Sacksioni is zeer herkenbaar. Het is muziek waarnaar je niet alleen luistert, maar odie je ook voor je ziet. Dat filmische karakter typeert zijn stijl evenzeer als die telkens terugkerende cadans dat doet. Maar van die typische kadans, dat ritmische basloopje onder de melodie, wil hij een beetje af. Het is een ontwikkeling naar meer sfeer en minder noten. Sacksioni is nooit een gitarist geweest die de techniek boven de muzikaliteit plaatste, maar twintig jaar geleden had hij aanzienlijk meer noten nodig om te vertellen wat hij wilde."Op Oorsprong is dat duidelijk te horen. Er staat bijvoorbeeld een nieuwe versie op van Eclips dat ik vijftien jaar geleden ook h opgenomen. In de nieuwe versie is het nummer ontdaan van alles en is het alleen nog gitaar en een viool. Daardoor komt het veel dichterbij, wordt het ook intiemer." De sfeer wordt belangrijk en "Dat geldt niet alleen voor de muziek. Ook in het gewone le ven ben ik heel erg sfeergevoelig. En als op een podium de lampen niet goed hangen is dat enorm bepalend voor mijn prestatie." Was hij in de jaren tachtig nog de gebogen gestalte die alleen oog leek te hebben voor dit zes of twaalf snaren en minder voor het publiek, tegenwoordig maakt hij van een conc . ook een gezellig samenzijn. "Ik hou erg van een dialoog in plaats van een monoloog, maar dat durfde ik eerst niet," is zijn verklaring. ' De cd-titel Oorsprong zegt ook dal Sacksioni zijn eigen wortels blootlegt. "Als ik een nummer opschrijf, vergeet ik het. Daar doe ik nooit meer iets mee. Mijn muziekboeken laat ik ook door anderen uitschrijven. Ik kan een hele dag stilzitten om dan opeens m'n gitaar te pakken en te spelen wal ik die dag in mijn hoofd heb gecomponeerd. Ik componeer zelden direct met gitaar of piano. Zulke stukken vergeet je nooit meer. Maar laatst kwam ik een oud bandje tegen en ik wist niet wat er op stond. Ik draaide het af en dacht: Jezus, wat een goed nummer. En verdomd, ik bleek het zelf te zijn. I let was het nummer Amulet dat ik ooit had geschreven en waar ik verder nooit iets mee had gedaan. Dat was voor het eerst dat ik van buitenaf naar m'n eigen muziek luisterde." Dick Laning |