DAGBLAD ZAANSTREEK
NICK RENOOIJ

Zaanse levert bijdrage aan bundel 'Lieve engeltjes'

'Schrijven van gedichten geeft onbeschrijflijk verdriet een plek'

25 feb 2003

ZAANDAM - Het ergste wat een moeder kan overkomen is zonder twijfel het overlijden van haar eigen kind. Het óverkwam Ans van Bijnen uit Zaandam. Na 38 weken zwangerschap kreeg ze op 14 januari 2001 een doodgeboren kindje. Haar zoontje Nathanaël zou nooit het daglicht zien. Een verschrikkelijke klap.


Na drie maanden van onbeschrijflijk verdriet besloot Van Bijnen mee te gaan praten in de e-mailgroep van de Stichting Lieve Engeltjes, waar lotgenoten elkaar steunen in de rouwverwerking. "Je vindt er veel herkenning", vertelt Van Bijnen. "Ook zij zijn hun vertrouwen in de toekomst kwijt en je kunt elkaar bemoedigen om dat weer terug te vinden. " Een belangrijke manier om verdriet een plek te geven, is voor Van Bijnen het schrijven van gedichten.

"Ik gebruik ze om ruimte te creëren in mijn hoofd. Als het eenmaal op papier staat, ben ik het even kwijt. Vooral over de tijd rond de bevalling heb ik veel geschreven."
Eén van haar gedichten is nu opgenomen in de dichtbundel 'Doodgewoon mijn kind'. Daarin zijn 64 gedichten van leden van Lieve Engeltjes opgenomen. Een zichtbaar geroerde Herman van Veen nam het eerste exemplaar van de bundel in de Geertekerk in Utrecht in ontvangst.
Het gedicht van Van Bijnen dat in het boekje is opgenomen, draagt de titel 'soms'. "Ik heb het uitgekozen, omdat ik denk dat het de buitenwereld aanspreekt. Het gaat over emoties die je wel zou willen uiten, maar toch weer inslikt."

Buitenkant

En dat is volgens de Zaandamse ook erg moeilijk voor ouders die een kind hebben verloren. "Het is ons aan de buitenkant vaak niet aan te zien, je ' hoopt op begrip, maar reacties als 'ze werkt alweer, dus het zal wel weer goed gaan' komen regelmatig voor. Zo is het niet, de pijn houdt niet op na een paar maanden."
"Mensen zijn ook vaak angstig om het verkeerde tegen je te zeggen, terwijl dat helemaal niet nodig is. Helemaal niets zeggen is veel erger. Ik hoop dat mensen door de gedichten in de bundel inzien dat ze best mogen vragen of je je kindje nog mist. De manier waarop maakt niet eens zoveel uit. Ik begrijp namelijk best dat het lastig is, om zoiets te vragen."
Voor haar twee andere kinderen, de 14-jarige Elouisa en de 16-jarige Jantina hebben Van Bijnen en haar man geprobeerd om het leven zoveel mogelijk gewoon door te laten gaan.

"Elouisa praat maar weinig ovér haar broertje, Jantina heeft ook gemaild bij Lieve Engeltjes, in een speciale e-mailgroep voor kinderen. "
Inmiddels heeft het verlies van Nathanaël de juiste plaats gekregen in het leven van Van Bijnen. "Maar natuurlijk blijft het altijd bij je. Hij had rood haar, als ik een jongetje zie met rood haar, die ongeveer zijn leeftijd heeft, dan denk ik er toch aan."

Eerbetoon

"Ik zou zelf ooit nog een gedichtenbundel uit willen geven om mijn hele verhaal te kunnen vertellen, als een soort eerbetoon aan Nathanaël, zodat zijn geboorte en overlijden niet helemaal voor niets is geweest."

De dichtbundel 'Doodgewoon mijn kind' is te bestellen op de speciaal daarvoor ingerichte site www.doodgewoonmijnkind.nl of via de internetuitgever Gopher: www.gopher.nl.

Soms

Soms
zou ik wel
willen gillen
schreeuwen
stampvoeten

Maar dan
denk ik weer
aan anderen
en slik
ik alles weer in

Ben ik alleen maar stil





NICK RENOOIJ