| ALGEMEEN DAGBLAD Pamela Hemelrijk |
OUD |
24 jan 2001 |
|
WE WAREN ir het Rosa Spierhuis, voor een Cultureel Evenement, en bij de zoutjes bracht ik ter sprake dat in dit elitaire bejaardenhuis al heel wat Beroemde Acteurs en Actreutels de pijp uit waren gegaan. "En hoe!'', kraaide een bejaard acteur geestdriftig. "De sterfscènes die we hier hebben gehad! Prachtig, prachtig. Zo'n Louis Bouwmeester, hoe die dat dééd, met een minimum aan mimiek en een maximum aan expressie! Het sneed dwars door je ziel; je vergat alles om je heen. Hoogst indrukwekkend. Wat een talent! De kritieken waren laaiend!" Ik dacht laat ik eens een positief geluid laten horen over bejaarden. Laat ik eens benadrukken dat er ook Hele Geestige Bejaarden bestaan. Bejaarden met wie je onbedaarlijk kunt lachen. Zoals deze bejaarde acteur bijvoorbeeld. Ik was meteen enorm van hem gecharmeerd. Mijn fantasie ging helemaal met me op de loop. Ik begon me zelfs afte vragen of hij getrouwd was. Misschien was zijn echtgenote - ongetwijfeld een naaldkunstenares, een keramieksmeedster of een zangpedagoge - reeds overleden. Dikke kans zelfs, in deze ambiance. Wat ik maar zeggen wou: Kom op, o bejaarden! Niet zo verbitterd! Waar is de gulle lach op heden gebleven? Die lui die de spot met u drijven worden lekker zelf ook oud, dus die krijgen vanzelf hun trekken thuis, een troostrijke gedachte. Lach in uw vuistje, en denk: straks zijn zij aan de beurt om incontinent te worden, en dan zijn er lekker heiemaal geen bejaardentehuizen meer! Wie het laatst lacht lacht het best! je kunt ook jezelf in de zeik nemen, zoals die ouwe acteur; dan hoeven de anderen het niet meer te doen. Het werkt als een trein, kan ik u mededelen. Bij mij ten minste wel. Ik begrijp niet dat bejaarden niet veel brutaler en baldadiger zijn; watje ook doet of zegt, ze kunnen je toch niets meer maken. Daar moet je als bejaarde van profiteren, volgens mij. "Verdomd", kakelde ik opgewonden tegen die oude acteur, "doodgaan is voor een acteur natuurlijk de ultieme uitdaging, om met Robert ten Brink te spreken. Hoe breng ik dit zo integer mogelijk in beeld? Hoe komt het over? Waar leg ik de pauzes? Hoe houd ik de spanningsboog op peil? Hoe vermijd ik goedkoop effectbejag? Waar leg ik de accenten? Etc. etc. En het moet in één keer goed zijn, ook nog. |e moet je eigen opladen, als het ware, en da n moet je die prestaatsie in één keer perfect neerzetten. Ca d'r maar aan staan. Lastig hoor. Wij gewone mensen kunnen gewoon op zijn janboerenfluitjes de pijp uitgaan, maar voor eer acteur is het hard werken en maanden voorbereiden. De Grote Vuurproef, om zo te zeggen. Daar had ik nog nooit zo bij stilgestaan." In mijn verhitte fantasie zag ik de taferelen al helemaal voor me, in het exclusieve tehuls-met-stren- ge-ballotage waar ik me tegen die tijd hoopte hebben ingelikt. "Wat is hier aan de hand?" "Weet je dat nog niet? Adelheid Roosen ligt te sterven in kamer 308. Fabelachtig knap, zoals ze dat doet! De belevenis van het jaar! Dat még je niet missen! 't Is helemaal uitverkocht, net als de vorige keer bij Herman van Veen, maar misschien zijn er nog niet-afgehaalde kaartjes!" Ja, ik draaf soms een beetje door, daar heeft u gelijk in, maar wat doe je d'r aan. Enfin, door dit alles kreeg ik in enen een geweldig idee voor een nieuwe soap. Een soap op niveau, welteverstaan, die zich afspeelt in een exclusief bejaardentehuis vol acteurs, voordrachtskunstenares- sen, poëten, keramiekkneedsters, drogenaaldetsers, en meer van dat soort egotrippers. Hoe die mekaar de hele dag theatraal naar het leven staan, en proberen elkaar weg te spelen uit de spotlight, en achter elkaars rug de allerkleinste roddels uitwisselen. Een soort Villa des Roses, maar dan met notoire aanstellers van het type Herman van Veen, Adelheid Roosen, Leonielansen, Simon Vinkenoog en Connie Palmen als bewoners. Voor het tegenwicht zou je er ook nog een stel bejaarde komieken van het slag André van Duijn, Jules Deelder, Herman Brood en Rijk de Gooijer aan toe kunnen voegen. Een fantastisch sitcom zou dat zijn. Dan kunnen de acteurs zichzelf eens in de maling nemen, alweer zo'n uitdagingl En denk eens aan de werkgelegenheid voor oudere actrices, waar het zo aan schijnt te schorten! Alle actreutels boven de 40 in één klap onder de pannen! Glansrollen zat. Als ze dement worden laatje ze rustig doorspelen, daar wordt hun performance alleen maar authentieker van. En als ze dood gaan kun je ze gemakkelijk uit de serie wegschrijven. Door ze dood te laten gaan, bijvoorbeeld. Ik zou het wel weten, als ik scenarioschrijver was. Pamela Hemelrijk |