|
Algemeen Dagblad Karen Hamerlynck |
Niet lezen! |
22 nov 2002 |
|
Herman van Veen moet je horen en zien, maar lezen hoef je hem niet. Dat is de conclusie bij In vogelvlucht, dat volgens de achterflap `een schets is in proza en poëzie van de verschillende fasen van zijn leven'. Deze autobiografie is opgedragen aan zijn kinderen. Voor hen is het ongetwijfeld een leuk plakboek vol herinneringen uit zijn jeugd, foto's van Herman als voetballer en als vriend van diverse beroemdheden, de beschrijving van enkele bijzondere ontmoetingen, een brief aan God en diverse uitermate lovende recensies. Al wat ontbreekt aan deze `schets' kunnen zij wel invullen. Maar wie hem niet persoonlijk kent, wordt er niet veel wijzer van. Zijn dromerige associaties die het zo goed doen in liedjes en anekdotes op het toneel, lijken zielloos als je ze alleen op schrift ziet. De keuze van de herinneringen en de recensies zijn bovendien te vaak door ijdelheid ingegeven. Herinneringen aan de belangrijke vrouwen van zijn leven (op zijn moeder na) of zijn kinderen ontbreken zelfs volledig, waardoor de lezer geen zicht krijgt op de gevoelens van Van Veen voor zijn omgeving. De bijbehorende dvd werd in deze krant volop geprezen - en terecht. Als theaterdier oefent Herman van Veen een onweerstaanbare charme uit, maar op papier klinkt hij nogal ijdel. |