|
de Gelderlander JOHN VAN BUREN |
Slap |
22 mei 2004 |
|
Nog steeds kan ik me kwaad maken als ik terugdenk aan de heropening van schouwburg Agnietenhof in Tiel. Wat een feestje had moeten worden voor de plaatseiljke bevolking, de rechtmatige eigenaar van het gebouw, verzandde in een treurig onderonsje van omhooggevallen hotemetoten en nepartiesten. Veel loze toespraken waren er, van politici en directeuren die net deden alsof ze het gebouw uit eigen portemonnaie hadden betaald in plaats van uit die van de belastingbetaler, en het entertainment was in handen van de Utrechtse cultuur- maffia. Herman van Veen had enige voorbereiding niet nodig gevonden en las zijn show voor van papier, en Henk West- broek bleef steken in de blubber en bagger van eigen ijdelheid en muzikaal onvermogen. Wat een Tiels feestje had moeten worden werd zo een party voor mensen van buiten Tiel, die er alleen maar aanwezig waren omdat ze lekker verdienden aan de Tielenaren. Terwijl het zo mooi had kunnen zijn. Tiel heeft in de loop der ja- ren veel grote podiumkunstenaars afgeleverd. Wat was er op tegen om die bijeen te brengen in één grote productie, voorzien van originele teksten en muziek? We stikken in onze plaats van tekstschrijvers en goede muzikanten; alles, werkelijk alles is hier voor handen. Waarom daar niets mee gedaan? Zie het maar voor u: in de hoofdrollen Mary Dresselhuys, Marie Louise Steins, Gijs Scholten van Aschat en Fedja van Huët. Vier van de allerbeste acteurs die Nederland voortbracht. Regie Michel Lafaille, met teksten van een collectief waar onder anderen Hannes van den Hatert, Boudewijn Spitzen en Khalid Boudou zitting in hadden. Muziek: Frans Ehlhart. Al jaren in Tiel wonend en alom beschouwd als de meest geniale theatermusicus van ons land. In het orkest de hele bende die vanuit het muziekonderwijs aan De Plantage doorgestroomd is naar het podiumvak. Corrie van Binsbergen, Ineke Geleins, Jan Stavenuiter en noem zo nog maar een zwik van die kanjers op. Dans? Geen enkel probleem. Onder leiding van Inge de Peinder gaan moeiteloos blikken vol geweldige dansers open. Zo ongeveer had dat gemoeten, die feestelijke heropening. En natuurlijk alle avonden gratis toegankelijk voor iedereen die deel uitmaakt van de betalende gemeenschap. Wellicht zou zo'n spetterende en verbroederende kennismaking er ook voor gezorgd hebben dat de Betuwnaren onmiddellijk na de heropening in grote getalen de weg hadden gevonden naar de Tielse schouwburg. Terwijl zo'n sterrencast ook in de landelijke media niet onopgemerkt zou zijn gebleven. Waardoor waarschijnlijk het nu niet zo beroerd gesteld stond met de commerciële verhuur van het theater. Het is een hopeloos gemiste kans geweest en daar moest ik aan terugdenken toen ik van het overlijden van Mary Dresselhuys hoorde. 'Ze had een bijzonder band met Tiel', sprak burgemeester De Vreeze woensdagavond. Ik herinner me alleen maar dat Mary Tiel een slap stadje vond, waar niemand iets aandurfde en waar nooit eens iets bijzonders gebeurde. JOHN VAN BUREN |