LEIDSE COURANT Ton Oliemuller |
VARA-VOORZITTER MARCEL VAN DAM: |
22 mrt 1990 |
| Blauwe plekken, tv-show van Herman van Veen, VARA-tv, donderdag, Ned. 1 om 20.46 uur. De VARA heeft wat betreft de commerciële mogelijkheden van dit werkstuk samen met Harlekijn Holland ook een Franse, een Duitse en een Britse versie laten maken. Daarmee gaat men naar de MIP in Cannes, waar jaarlijks beeldend werk wordt inge- en verkocht. Het gaat om een door regisseur Ruud van Gessel in elkaar gestoken beeldverhaal, waarin Herman niet alleen zijn persoonlijke wedervaren heeft neergelegd, maar deze heeft gekoppeld aan zijn zorgen om de wereld. Zestig procent van de wereldbevolking is op sterven na dood. Direct in het begin al komt Herman van Veen als de begeleider van een schimmel de beelden binnenlopen, het witte paard uit de Apocalyps van Joannes, een van de vier ruiters die staat voor oorlog, het visioen van het einde van de wereld. Herman is echter teveel theaterman om zijn publiek alleen met dit neerslachtige beeld aan boord te komen. Hij heeft de Harlekijndansers achter de hand om in de, choreografie van Günter Kranner een hemels feest aan te richten. Tussen deze beelden en bedrijven door laat hij de wereldbol evenwicht zoeken binnen de omlijsting van het tv-scherm, zodat de indruk wordt gewekt, dat dit feest zich afspeelt in de lucide sfeer van het firmament. Om deze gedachte achter het bedenksel van Herman over te brengen bij de kijker koos de regie voor absurdistische, soms zelfs hallucinaire situaties, met alle mogelijkheden om hieraan eigen associatieve gevoelens te verbinden. Dat die worden opgeroepen in deze visuele tuimelingen, staat buiten kijf. Herman van Veen: "Maar het is net als met al mijn zaalvoorstellingen. Meer dan dat ik de dingen helemaal uitwerk, reik ik ze aan. Iedereen kan ermee doen wat hij wil. De opnamen zijn op lokatie gemaakt in het Vlaamse industriegebied rond Mons, waar het einde van de industriële revolutie lijkt te heersen, een verlaten streek, waar geen mens heil meer van verwacht". Hierin is inderdaad een stuk van de bekoring van deze tv-show gelegen. Herman in motorkleding en met de vrouw (Muriel Jansen) achterop boven arriverend, krijgt daar te horen dat hij voor zich weer te melden eerst nog het leven opnieuw zal moeten ondergaan met alle lief en leed die daarbij horen. Onder aanvoering van zijn vaste kompaan Erik van der Wurff heeft hij zijn vaste blazers en toetsenisten bij de hand om de soms bizarre beelden met wolven en vampiers klankrijk in te spinnen. Met dan ook nog wat clownerie, Hermans lijfmerk, en een Donald Jones die een bal aanreikt, waarmee Herman aan het equilibreren slaat. Hermans speelse geest, die nochtans morbide elementen niet schuwt, levert in elk geval een hoog te kwalificeren kijkspel op. Ton Oliemuller |