Goudse Courant Renéeé de Haan |
Van Veen ook in beeld een duivelskunstenaar
|
22 mrt 1990 |
| Televisie, vanavond, Ned. 1, VARA, 20.46-21.26: 'Blauwe plekken', televi-sieshow van Herman van Veen naar de gelijknamige langspeelplaat. Teksten van Herman van Veen, Heinz Rudolf Kunze, Hanneke Holz- haus, Willem Wilmink e.a. Scenario en regie: Ruud van Gessel. Choreografie: Günter Kranner. Hilversum - Het clowneske en de triestheid hebben bij Herman van Veen hun ultieme samensmelting gevonden in 'Blauwe plekken', de VARA-televisieshow die voor het Gouden Roos Festival in Montreux wordt ingezonden. Deze visualisering van zijn onlangs onder dezelfde titel uitgebrachte langspeelplaat laat minder de zanger zelf zien, dan de associaties in zijn hoofd. Ze vormt bovendien een tegenhanger voor de blije show voor kinderen 'Rode wangen', ook door de VARA uitgezonden. 'Blauwe plekken' is een feest dat alleen wrange vrolijkheid kent. Zo zoekt Van Veen verdwaasd een eigen plek temidden van een groep uitbundigen in een verlaten winkelcentrum, zingend over hongersnood die niet door natuurrampen maar door vervuiling is ontstaan. Van Veen pendelt niet alleen inhoudelijk, maar ook zichtbaar tussen hemel en hel, klassiek en eigentijds, en vooral tussen de aardbol en de blauwe plekken van de maan. Want daar gaat het in zijn ogen met de wereld naar toe. Met deze nieuwe cirkelgang blijkt hij opnieuw een genie, dat zich naast zang en muziek steeds meer op beelden is gaan toeleggen. Hij schiep in de desolate omgeving van het Belgische Charleroi een fascinerend nieuw soort televisie, vergelijkbaar met een serie videoclips die tezamen een verhaal vormen. Een vorm van filmische beeldende kunst die zó ingenieus gemaakt is, dat hij uitnodigt tot telkens herbe- kijken. Met kleine vondsten en telkens terugkerende impressies en een melodietje dat het geheel omspant. En tinten die variëren van louche rood tot ontnuchterende blauwwazen. Raast Van Veen het ene moment met een gestolen geliefde op een motorfiets naar de poorten van een overvol hiernamaals, even later sjokt hij verlaten met een wit paard door troosteloze straten. Poëtisch of morbide, elk beeld raakt vooral de zere plekken in ons huidige bestaan. De visualisering is zelfs zo sterk, dat met één stap verder de tekst overbodig geworden is. Daarin ligt tegelijk een bezwaar: de volheid in het zichtbare drukt dc diepte van de woorden weg. Luisteren naar de op zichzelf wonderschone aanklachten is nauwelijks mogelijk, laat staan dat de kijker kans krijgt voor een individuele emotie. Het nadeel van elke clip: alles is al ingevuld. Maar ook zij die daarom de plaat prefereren, zullen moeten toegeven dat ons land met dit programma, dat in vier talen is opgenomen, een heel goede kans maakt in Montreux. Want Van Veen, onze nationale god van het woord, is nu ook opgestaan als een duivelskunstenaar in beeld. RENÉE DE HAAN |