| het Vrije Volk LOUIS DU MOULIN |
Van Veens nieuwe
show is af!
|
21 september 1983 |
|
ROTTERDAM — Zo spraakmakend hij eind vorig jaar op
avontuur was in Amerika, zo
geruisloos toert Herman van
Veen thans door eigen land.
Vreemd, want de nieuwe show,
waarmee onze enige Harlekijn
sinds gisteravond en tot 3 oktober in het Rotterdamse Luxor
staat is af en verdient daarom
optimale aandacht.
In hoeverre het hoofdstuk Amerika, dat nog altijd niet is afgesloten, het Utrechtse theaterdier heeft veranderd valt moeilijk exact te meten. Duidelijk is wel dat Herman Van Veen niet meer de oude is. Niet langer de soms niet te begrijpen profeet, maar een vlot verstaanbaar orakel. Bij vrijwel alle onderwerpen die hij aansnijdt blijft Herman van Veen met de beide voeten op de grond, ook al klautert hij af en toe maar al te graag aan een touw omhoog voor een potje slingeren. Van de hoogdravendheid die hem tot voor kort voor velen onuitstaanbaar maakte ontbreekt nagenoeg elk spoor. Zo gemakkelijk als de Utrechtse wereldburger het zijn publiek maakt, zo moeilijk maakt hij het zichzelf met die "less-nonsense"-aanpak. Wat valt er immers nog aan origineels te presenteren (naast de nodige kolder) over de wereldproblemen die ons zouden moeten bezig houden zoals De Bom, de honger in de Derde Wereld en de werkloosheid? Waar de meeste collega's falen met het op de proppen komen met een frisse visie slaagt Herman van Veen. In bijvoorbeeld "De sollicitatie" verwoordt en verbeeldt hij (o.m. via uitstekende lichteffecten) de niet op te lossen frustraties van een alsmaar tevergeefs werkzoekende man van 38 jaar op de meest indringende wijze. Door onder meer simpelweg alle jeugddromen van hemzelf (en van wie niet) de revue te laten passeren.Tot de eigen stijl behoort zeker ook de manier waarop Herman van Veen met de zaal omspringt. Hoe zwaarwichtig zijn stokpaardjes ook zijn, niemand krijgt de kans om zich aan zijn "les" (binnenkort is Van Veen ook de meester in de film "Ciske de rat") te onttrekken. Deels komt dat door een juiste balans tussen verrassende humor en speels verpakte ernst, deels door een geraffineerd samenspel tussen de Harlekijn zelf en licht en geluiden (toetsenist Erik van der Wurff, blazer Nard Reijnders en bassist Cees van der Laarse begeleiden muzikaal). En grotendeels door Herman van Veens bijzondere talenten als zanger, verteller en komisch acrobaat. Al deze kwaliteiten maken deze "nieuwe Herman van Veen" tot een oorspronkelijke theaterpersoonlijkheid voor een breed publiek. Uniek in Nederland, waar alleen Freek de Jonge vergelijkbaar bezig is, en ver daar buiten. LOUIS DU MOULIN |