Story
Linda Wallagh

Herman van Veen bezorgde een gehandicapt jongetje de dag van z'n leven



2 februari 1981
Gelukkig gaat het nu érg goed met de show," vertelt Caroline Dokter, die met nog zes andere danseressen aan Herman van Veens programma Onder water meewerkt. „De eerste weken kregen we slechte kritieken in de krant en de zalen waren nooit uitverkocht. De laatste tijd is dat wel het geval en omdat we nog enkele maanden voor de boeg hebben, hopen we dat het zo blijft."


Storyontmoet de zeven danseresjes, die allemaal rond de twintig jaar jong zijn, in het cultuurcentrum Oosterpoort in Groningen. Alle zeven werken ze voor het eerst aan een show mee en stuk voor stuk zijn ze enthousiast.Ik vind het helemaal met eng om op zo'n groot podium te staan," zegt Ilona Willebrand, die met haar negentien jaar de jongste van het stel is. „En ik ben ook totaal niet bang om fouten te maken of om uit te glijden, want we vangen elkaar heel goed op."

Onmiddellijk barst het hele ploegje in lachen uit. „Ik bedoel natuurlijk figuurlijk," gaat blonde Ilona snel verder. „Niet écht opvangen, maar als er iemand per ongeluk zijn evenwicht verliest, springt een ander er snel voor, zodat het publiek niets merkt."

Toch maakt dat zelfde publiek een groot deel van de show uit. „Ja, dat klopt." zegt de mooie donkere Karin Chen. „Zowel 's avonds als 's middags bij de matinees gaat Herman de zaal in en vraagt hij de mensen bijvoorbeeld wat ze de afgelopen nacht .gedroomd hebben. Zo was er een hele deftige mevrouw, die gedroomd had dat haar man die avond met twee verschillende gekleurde sokken in de zaal zou zitten. Natuurlijk keek de hele rij toen gelijk naar de voeten van haar man om te zien of de droom van zijn vrouw per ongeluk niet was uitgekomen. En Herman reageerde meteen met een mopje over een man, die van zijn vrouw twee nieuwe stropdassen voor zijn verjaardag krijgt. De volgende dag komt bij aan het ontbijt met een van de dassen om en onmiddellijk , vraagt zijn vrouw dan: Vond je die andere soms niet mooi?"

Zo weet Herman op elke reaktie van het publiek wel iets grappigs te zeggen en dan heeft hij direct de lachers op zijn hand"
„Behalve, in Antwerpen." vult Marjolein Elsink aan. „Daar viel op een gegeven moment een doodse stilte in de zaal. toen er midden onder de middagvoorstelling een geestelijk gehandicapt jongetje naar voren kwam en aan Herman vroeg of hij even op de piano mocht spelen. Iedereen hield zijn adem in om te horen hoe Herman hierop, zou reageren. Maar hij deed het fantastisch. Hij tilde het kereltje op het podium en vroeg aan pianist Erik vander Wurff of hij even plaats wilde maken. Daarop zette hij het ventje op de pianokrruk en zei: "Speel jij maar een liedje dan zal ik erbij zingen."
Het jongetje kon helemaal niet pianospelen en ramde met zijn kleine knuistjes maar wat op de toetsen. Toch ging Herman zingen en het manneke kon zijn geluk niet op. Hij lachte zo blij, dat we tranen in onze ogen kregen. Het publiek inbegrepen."

De zeven danseressen en Herman van Veen zullen die middag in België niet gauw vergeten. Net zo min als een van de avondvoorstellingen in Rotterdam, waar een mevrouw in de zaal zat die op alles commentaar leverde.
„Ja, dat was minder leuk," zegt Karin Maessen. „Vanaf het begin van de voorstelling liet deze mevrouw duidelijk weten dat ze aanwezig was. De eerste twintig minuten lachte ze alleen heel luid, maar daarna riep ze keihard allerlei opmerkingen naar Herman. Ze schreeuwde door de zaal, zodat iedereen kon horen wat ze allemaal niet goed vond in de show. En nadat ze had gezegd dat zij veel beter kon zingen en acteren dan wij stopte Herman midden in een nummer, en liet het grote licht in de zaal aandoen. Daarna ging hij naar die dame toe en vroeg haar of zij het misschien van hem over wilde nemen.
Toen werd ze gelijk stil en liep de zaal uit. Toch was Herman erg vriendelijk tegen haar gebleven en je kon niet aan hem merken dat hij zich al een hele tijd geërgerd moest hebben. Dat vind ik zo knap van hem, hij gaat op alle reacties van het publiek in en betrekt op die manier iedereen bij het programma. Er waren ook verschillende mensen, die dachten dat die vervelende mevrouw bij de voorstelling hoorde."


„Hij kon met ons alle kanten op"


Herman van Veen had speciale redenen om zulke jonge danseressen voor zijn show uit te kiezen. „Hij kon met ons alle kanten op," zegt José Way.
„Omdat we allemaal zo van de academie kwamen, had niemand van ons nog echte specialiteiten en voorkeuren.
Daarom stond in het begin ook nog helemaal niet vast wie welke rol moest gaan vertolken. Bij de eerste repetities mochten we laten zien wat we konden en zo leerde Herman ook gelijk onze karakters een beetje kennen. Carolien is de brutaalste en kreeg ook een soort haantje-de-voorste rol. En Marjolein kan goed rock 'n roll dansen en mag dat in de show laten zien. Zo komen we heel goed aan onze trekken en niemand is jaloers."


„ We stellen dan een zeekwal voor"


De meisjes hebben heel wat af gelachen de laatste maanden. Niet alleen met Herman van Veen, maar ook met elkaar maakten ze de gekste dingen mee. „ledere voorstelling liggen we op een gegeven moment onder een groot laken vertelt Saskia van Dijk. We stellen dan een zeekwal voor. Omdat niemand ons kan zien, hadden we aan een van de jongens die achter de coulissen staan, gevraagd of hij ons heel onopvallend iets te drinken wilde geven. Dat wilde hij wel doen en zo kregen we iedere voorstelling gauw een flesje onder het laken toegeschoven. Maar vorige week had hij voor elk van ons een lolly en daar doe je natuurlijk veel langer mee dan met één flesje voor zeven personen. Daarom hadden we nog allemaal een lolly in onze hand toen het laken weer weg moest. We kwamen niet meer bij van het lachen en gelukkig kon Herman, die van niets wist, de grap er ook van inzien."

Herman van Veen is zó tevreden over zijn danseresjes, dat hij ze gevraagd heeft om ook aan vier televisieshows mee te doen. In maart zullen ze worden uitgezonden. „Dat zal ook wel weer lachen worden." zegt Caroline, „want met Herman weet je nooit wat je te wachten staat."



Linda Wallagh