| Dagblad Tubantia Detlev Pols |
Glanzende Van Veen
|
20 april 1983 |
|
Herman van Veen. Programma 1982/
1983. Samenstelling en regie: Herman van Veen. Combo: Erik v.d. Wurff, Nard Reijnders, Cees van der Laarse. Decor: Ed de Boer. Concertgebouw Hengelo. Na alle rim-ram en boebeleboe over de tournee naar de Verenigde Staten van Herman van Veen, ga je toch met een zeker vooroordeel naar het theater. Je denkt zo iets van „Laat maar eens zien, Herman!" Nou dat gebeurde dan ook. En ik ben weer helemaal plat. Het programma is een zeer gevarieerd overzicht van teksten, liedjes, en showelementen. Zoals gebruikelijk bij de Harlekijn produkties is de muziek een zeer belangrijk facet in het geheel. De kleine combo onder leiding van Erik v.d. Wurff vormde een daadwerkelijk zeer goed onderdeel van het programma. Ik vind het razend knap hoe de functie van dit orkest moeiteloos wisselt van louter ondersteuning naar een daadwerkelijk solistisch aandeel. Herman van Veen heeft duidelijk een loutering doorgemaakt. Was vroeger vooral het speelse, het clowneske de hoofdmoot nu is het de bezinning. Het wordt echter nergens ouderwets, integendeel, zijn persiflages op moderne blues- en popgroepen zijn zeer van deze tijd en uiterst knap van observering. Het gedeelte voor de pauze was eigenlijk te mooi, te glanzend. Dit „glanzend" is dan echt bedoeld als „glans" en niet in de Duitse betekenis. Het is af en toe net iets te veel chroom waardoor het wat te afstandelijk wordt. Maar na de pauze komt alles weer goed en krijgt het weer dat tikkeltje rauwheid. Ik heb met verbazing zitten kijken naar het nummer van de eeuwige sollicitant, de man die wil werken om ergens bij te horen. Keer op keer wordt hij afgewezen. Nou zijn dit soort nummers erg in en wordt het meestal gebracht met de grote, beschuldigende vinger naar het publiek. Bij Van Veen was dit anders. Hier ging het niet om het schuldprobleem maar doodgewoon om de hopeloosheid van iemand die zich gedegradeerd voelt door zijn uitsluiten van het arbeidsproces. Rakelings balanceert Van Veen hier dan langs het sentiment en het melodrama, maar hij weet uiterst knap juist die twee te ontwijken waardoor de ontroering komt. Het is allemaal zo gekund. De conferences komen zonder moeite als afwisseling tussen het geheel en relativeren dan direct weer de somberheid van sommige nummers. Ja, deze voorstelling die ook nog morgen en overmorgen in Almelo te zien is bewijst weer het unieke talent van deze cabaretier. Een voorbeeld van de persoonlijke aanpak van het publiek was het bedanken van de heer Lulof, directeur van het Concertgebouw, die volgend jaar met pensioen gaat. Zo heel even en toch zeer persoonlijk. Detlev Pols |