Haagsche Courant RENÉE DE HAAN |
Slimmertje met gevoel |
19 mrt 1994 |
| Soms verbijt ze zich als 'haar' Roxane in de musical 'Cyrano' ineens veranderd blijkt door de Amerikaanse versie op Broadway. Ryan van den Akker windt er geen doekjes om: "Ik heb die rol geschapen. Nu moet ik gaan doen wat ze in de VS bedacht hebben, terwijl ik het origineel ben. En dat uitgerekend bij mij. Ik wil niet in 'Les misérables' of in 'The Phantom' spelen, omdat ik in de eerste plaats actrice ben. Dan moetje niet aan mijn rol komen". De 33-jarige actrice/zangeres had om diezelfde redenen altijd een hekel aan de grote Joop van den Ende-produkties. Ze kreeg haar opleiding aan de Maastrichtse toneelschool en groeide op tussen de 'Pleidooi-acteurs'. Daarna maakte ze furore met haar stem in de animatieserie 'Alfred Jodokus Kwak'. Dat stemmetje wordt haar nog overal nagedragen. "Vreselijk! Maar los daarvan belandde ik in het serieuze, artistieke, quasi-intellectuele milieu van de Gerardjan Rijnders-types. Als je ook maar met een oog lonkte naar de grote publieksprodukties ontstond er al kritiek. Ik heb mij daar te lang door laten beïnvloeden". Omdat ze zo graag wilde zingen speelde ze de hoofdrol in 'Pol', de door Herman van Veen geschreven openingsvoorstelling voor de Rotterdamse Schouwburg. En driejaar geleden deed ze 'toch maar' auditie voor 'Cyrano'. Daar viel de montere Ryan van den Akker meteen in het pulletje bij de grote baas. "Zoveel actrices die goed kunnen zingen, zijn er niet. Joop van den Ende wilde die Van den Akker meteen vasthouden. Hij waardeert me echt. De manier waarop ik begeleid wordt is gewoon te gek. Net als het zingen zelf. Dat is toch een bepaalde vorm van communiceren. Hemels! Nou ja, bijna". Haar collega's roemen Ryan om haar tomeloze energie en gein tussendoor. Ze geeft zich helemaal voor een rol. Daarom was het erg lastig dat 'Cyrano' op reis ging naar Broadway en Ryan van den Akker thuis op de bank zat uitziend naar de nieuwe serie 'Cyrano', die tot eind augustus in Carré wordt opgevoerd. Televisiewerk diende zich niet direct aan. Na haar hoofdrollen in 'Bureau Kruislaan' en 'We zijn weer thuis' van Wim T. Schippers, zag ze zich niet in zomaar een serietje staan. "Dus heb ik een eigen cd voorbereid. Nederlandstalige lichte pop. Nou ja ik heb alleen maar gebeld hoor, met Boudewijn de Groot, Herman Pieter de Boer en Herman van Veen. Ze hebben teksten voor me geschreven. Leuk hè?". De cd wordt binnenkort uitgebracht. Toch ligt hierin niet een nieuwe toekomst. Ryan van den Akker houdt het bij musical en bij Van den Ende. Uit de hoek van het klassiekere toneel krijgt ze geen aanbiedingen meer, tot haar spijt. Evenmin doen .* zich rollen voor die geheel anders zijn dan het popje of prinsesje, dat ook Roxane in feite blijft. "Misschien gebeurt dat straks, met het ouder worden. Het is raar, maar mijn talenten zijn zo breed, dat ik me soms afvraag: 'Kan ik wel iets écht goed?'. Zoals ik natuurlijk telkens die angst heb bij zo'n zware rol of ik het wel aankan. Die druk als je 's morgens opstaat. Hoofdpijn of chagrijnig, om acht uur sta ik er". "Weetje wat wonderlijk is? Van tevoren scheld ik de toeschouwers uit. Zo van 'stelletje etterkoppen, sodemieter toch op'. Terwijl ik zo van ze hou Het is mijn manier van relativeren "Ik kan er tegen hoor. En natuurlijk vond ik het prachtig dat Joop zoveel moeite had om in Amerika een Roxane te vinden. Ze konden wel hard zingen, maar dat gevoel ontbrak. Dus als ik even moet slikken bij bepaalde scènes, maak ik maar een grap. Ik ben een slimmerdje op het toneel. En eigenwijs. Want als ik zo'n Amerikaans loopje doe, denk ik lekker: 'Okay jongens, maar mijn loopje was beter! ". RENÉE DE HAAN |