| GAYKrant Gooitsen Eenling |
De zingende Harlekijn terug in Polderland |
18 nov 2000 |
|
Hij heeft net de hele wereld afgereisd met zijn liedjes, Berlijn, Parijs, New York, Kaapstad. Overal zingt hij voor volle zalen, de kritieken zijn unaniem lovend. Dit jaar is hij even terug in polderland, waar de kille westenwind moet wennen aan zijn hartverwarmende breekbaarheid. Herman van Veen, 55 jaar jong, treedt tot 4 december op in Carré, zijn thuistheater. In zijn jongste programma komt vooral Herman de zanger aan bod. Teder en vol weemoed zingt hij jaarcijfers, beurskoersen en winstmarges uit je hoofd. Het alternatief voor ons doorgedraaid materialisme is het eenvoudig maar vaak zo moeilijk toe te passen houden van. Je zoenen zijn zoeter, Anders Anders en Praat tegen mij zijn stuk voor stuk vocale juweeltjes die je kippenvel bezorgen. Ook al omdat Van Veen een aantal musici om zich heen heeft verzameld die ontzettend mooi maar ook met veel live-plezier spelen. Natuurlijk is er de aloude harlekijn Herman in dwaze intermezzo's als de theatrale uitvergroting van een operazanger en het plat-Utrechtse verhaal van Ome Ko. In zijn hart is Van Veen altijd een clown geweest, een soort danser tussen macht en onmacht, tussen man en vrouw. Wat dat laatste betreft, ook voor Gay Krant-lezers valt er, misschien tegen de verwachtingen in, veel in zijn programma's te beleven. In zijn vorige programma voerde hij op pumps een uiterst vrouwelijke striptease uit. En nu is daar die vermakelijke homoseksuele variant op een sprookje als Doornroosje. Maar plaats deze universele performer niet in een hokje, hij barst eruit. Van Veen wordt wel eens vaagheid verweten. Dat is onterecht want hij neemt duidelijk stelling, duidelijker dan menig andere artiest. Zo zingt hij in zijn programma een variatie op Brels ode aan Vlaanderen Mijn vlakke land als wapen tegen de verfoeilijke ideeën van het Vlaams Blok. Het lied Ben Ali Libi is een felle aanklacht tegen alle Haiders in deze wereld. En in het hartverscheurende Wiegeliedje zingt hij: ...'Geef de oorlogskinderen een naam, dan kun je dichter bij ze zijn'... De ambassadeur van het mededogen, een gevoelssocialist, het zijn eretitels die slechts een facet belichten van deze veelzijdige clown. Maar als je je als toeschouwer durft overgeven aan zijn boodschap van tederheid, dan voltrekt het wonder van de kinderlijke verbeelding zich vrijwel meteen: dan zingt hij rode bloemen uit de kieren van het podium, dan verandert de volgspot in een zon. Voor hen die Herman van Veen^ ai kenden: zijn nieuwste programma is beter dan ooit. Voor hen die hem nog nooit hebben meegemaakt: Carré is bijna vol, haast je. Gooitsen Eenling |