| de Gelderlander Koos Tuitjer |
Herman van Veen:
|
18 augustus 1986 |
|
TIEL - Herman van Veen is terug van weggeweest. Drie
jaar heeft hij zich geconcentreerd op toernees in het buitenland. Met enorm veel succes. De Westduitse pers met name
heeft hem de hemel in geschreven.
En 300.000 theaterbezoekers hebben dat onderstreept met stormachtige toejuichingen. Overigens niet alleen het Westduitse publiek. In Oost-Beriijn waren ook twee optredens. De weerklank was er eveneens ovationeel. Maar nu is het Nederlands publiek weer aan bod. De vaderlandse toernee werd vrijdagavond gestart in Tiel. Zaterdagavond volgde de herhaling. De voorstelling geldt als een belofte voor in elk geval één leuke avond in het aanstaande theaterseizoen. Herman van Veen bezig te zien (en bezig te horen) is een overweldigende belevenis. De kunstenmaker speelt zijn favoriete rol. Die van een muzikale clown. Alles aan hem beweegt en alles doet hij bewegen. De snelheid waarmee, is duizelingwekkend. De inzet daarbij deed me denken aan een autocoureur, die juichend de finishlijn passeert. En zich zonder mankeren aan de volgende manche begint. Van een one man show mag je niet spreken. Hoewel hij zelf van geen instrument kan afblijven, springen ook vier musici - als in een spel - voortdurend bij hem in de kring. En met z'n vijven trekken ze dan alle registers open, die er open te trekken zijn. De muziek is lekker, hard, Maar ook tekst kleurt het optreden. Van Veen zelf schreef nummers. Daarnaast moet het aandeel van Wülem Wilmink genoemd worden. Alle schrijfdrift - de opsomming van schrijvers is niet volledig - leidde tot een programma bartensvol nummers. In de liedjes en spraakwaterpartijen laat vrolijkheid zich rijmen met opmerkelijk venijn. Van Veen stelt door het hele programma heen, levenstoeval én dood aan de orde. Het instituut Kerk blijft daarbij niet onbesproken. De zweep gaat er flink overheen. En gelet op de voorstelling van zaken: terecht naar mijn mening. Waar blijft de dichter Van Veen?, zullen de fans opmerken. De meester-goochelaar van de ontroering. Men zij gerust. Met dat beeldmerk komt hij het toneel op. Gehuld in een tovenaarsjas, waarin weemoed ritselt bij het beschermende dichttrekken van dit gewaad. Maar onverwacht wordt die jas telkens weer opengegooid. En dat heeft mij wel het sterkst geboeid. De verrassing om het omdraaien van de knop. Van zijn overgangen maakt Van Veen telken;, een goocheltruc. Je zit plotseling in een nieuwe sfeer gevangen, zonder dat je merkt hoe of dat gegaan is. Wat zijn zo al hoogtepunten in het programma. Voor mij: een vertederend telefoongesprek met een kind thuis. Het over en weer er niet toe kunnen besluiten om de hoorn op te hangen, als het geprek beëindigd is. Fantastisch. Maar er zijn ook kostelijk mime-nummers, die genoemd moeten worden. Weergaloos is bijvoorbeeld een actie in slow motion van een tennisspeler. Het werd een prachtig portret, op het cynische af. Ja, en dan is er ook een heerlijk uitgesponnen goocheltruc met pingpongballetjes. " Bravo" Ik heb het hard geroepen. En schrijf het ook nog maar even. Koos Tuitjer |