| Brabants Nieuwsblad Wil Grisnigt |
Heerlijk dat Herman van Veen terug is |
18 maart 1987 |
BREDA - Het blijft een belevenis, een voorstelling van Herman van Veen. Een alom tegenwoordige clown, spelend voor en met zijn publiek. Een hem goedgezind publiek, waar hij weinig kwaad bij kan doen. Wie zal hem kwalijk nemen dat hij de indruk wekt daar af en toe ook enigszins op te speculeren? Er blijft nog zoveel te bewonderen over. Ondanks een afwezigheid van enkele jaren is hij er meteen weer helemaal. Vanuit de zaal komend in pandjesjas, met malle hoed en viool, neemt hij het podium in bezit. Zingt met zijn karakteristieke stem een paar meer of minder bekende liedjes, en gooit er wat grappen tussendoor. 'Herkenbaar, lief, teder. Maar dan begint het echt. In 'Lonely kojboj' trekt hij alle registers open en iedereen in de zaal weet weer wat er zo bijzonder is aan Herman van Veen. Oorverdovend, hartverscheurend, uiterst muzikaal, scherp en signalerend. Maar tegelijk door simpele details uitermate komisch. Entertainer, sprookjesverteller, maar bovenal relativerende clown. Lach en traan Als geen ander laat hij lach en traan in elkaar overvloeien. Humor en ernst krijgen voor en door elkaar reliëf. Wie anders kan als goeroe met een emmer op z'n hoofd ontroeren met een lied als 'De wisselaars'? Wat storend vind ik in deze voorstelling het veelvuldig gekoketteer met de dood. Door hemzelf redelijk aardig getypeerd met 'pathetisch gepiep'. Het levert natuurlijk de nodige ruimte aan soms heel goede toneelbeelden en humoristische scènes, maar het wordt er voor mij bijvoorbeeld echt niet leuker op als zelfmoordsuggesties in het 'Utrechts' worden gebracht. Dat vind ik een beetje goedkoop. Liedjes Zoals bij de zelf uiterst muzikale Van Veen gebruikelijk, staat het programma muzikaal op een zeer hoog peil. Naast nieuwe verzen en sketches, is er ook plaats voor al langer op het repertoire staande, van de grammofoonplaat bekende liedjes. Het was voor mij opnieuw een verrassing te ervaren hoe Van Veen teksten als 'Een vriend zien huilen' op het toneel nog meer dimensie weet te geven. Door ze in een bepaalde context te plaatsen, maar vooral door zijn doorleefde vertolking. Waarbij het dan weer een beetje een teleurstelling is dat een topper als 'Hilversum 3' er tegen het einde als de haren bijgesleept lijkt te worden. Typerend eigenlijk voor de tendens van de totale voorstelling. Bewondering wekkend, met soms een kleine dissonant. Waar Van Veen misschien wel bewust voor kiest. Want alleen maar hij speelt het klaar om als toegift het indringende 'Signalen' te brengen met die potsierlijke hoed op zijn hoofd. En dan toch nog geloofwaardig over te komen. Dat is Herman van Veen. Heerlijk dat hij weer terug is. Voorstelling: Herman van Veen. Teksten o.a. Herman van Veen, Willem Wilmink, Jacques Brel en Judith Herzberg. Muziek: Erik van der Wurff, piano, synthesizers; Nard Reijnders, sax, klarinet, akkordeon; Chris Lockers, gitaar; Cees van der Laarse, bas. Nog te zien 18,19, 20 en 21 maart In Concordla te Breda. ^ Wil Grisnigt |