|
concertnieuws.br Sascha Siereveld |
Recensie: Herman van Veen 70 |
18 mrt 2015 |
|
Waar: Arenberg Antwerpen Wanneer: woensdag 18 maart 2015 Auteur: Sascha Siereveld Herman van Veen was 70 geworden en dat vroeg om een feestje. En waar kon hij dat beter vieren dan in de Arenbergschouwburg in Antwerpen? Maar had Herman de tand des tijds wel goed genoeg doorstaan? Hij werd wankelend op zijn benen het podium opgevoerd door klarinettist Rikkert van Huisstede, slechts een schim van zijn vroegere zelf. Strompelend en in het ijle starend bereikte hij de microfoon en stamelend en stotterend formuleerde hij "Opzij ... opzij ..." Gelukkig was het allemaal maar een act die als inleiding tot "Voor ik het vergeet" diende. In werkelijkheid bruiste Herman van Veen van de energie en stond hij dansend en huppelend op het podium zijn muzikanten en zijn publiek op te zwepen. Hij ging er voor het volle pond voor en had duidelijk nog niets van zijn talenten moeten inboeten. Zijn stem klonk nog helder en krachtig, zijn vioolspel was virtuoos, zijn mimiek was heerlijk om te zien en wanneer hij vertelde hing de zaal aan zijn lippen. Het ontbrak eigenlijk maar aan één ding: zijn trouwe compagnon Erik van der Wurff waarmee hij 52 jaar l ang een onafscheidelijk duo vormde. De plek achter de vleugel bleef leeg en Herman van Veen bracht twee keer een pakkende hommage aan zijn overleden pianist. Al van bij het eerste nummer viel het op dat Herman van Veen en zijn bende er erg veel zin in hadden. "Hier is het geweest" mocht stevig klinken en werd door Dave Wismeijer van een vette baslijn voorzien. Robin Scherpen mocht tussendoor een solootje brengen op elektrische gitaar terwijl Herman huppelend als een paard over het podium dartelde. Mocht er iemand ooit getwijfeld hebben of hij op 70-jarige leeftijd dit werk nog aan kon, dan werd die twijfel bij de start al weggenomen. Even later stond Herman trouwens te rock-'n-rollen op de tonen van Little Richards "Tutti Frutti". Hij was duidelijk nog in topvorm. Ook de stem was nog altijd niet verdwenen. Of het nu ging om het ingetogen "Cirkels" waarbij zijn vaste gitariste Edith Leerkes slechts een heel klein beetje instrumentale ondersteuning gaf of bij het krachtige "Vrijplaats", Herman klonk als vanouds. "Anders anders" klonk warm en zacht, "Lucas" was pakkend en "Ik ben vandaag zo vrolijk" had het frivole en luchtige van het kinderliedje. Zoals we dat van Herman van Veen gewoon zijn, zat er heel wat afwisseling in de liedjes die hij bracht. Tijdens de toegiften coverde hij zelfs "Alors on danse" van Stromae. De tekst was naar het Nederlands vertaald, maar de beat bleef onveranderd. Het was eens iets anders. Er zaten in deze voorstelling meer instrumentale nummers dan in vorige shows, maar ook dat was smullen geblazen. De magie tussen Jannemien Cnossen en Herman van Veen wanneer ze beiden hun viool bespeelden, was niet alleen heerlijk om te zien, maar leverde ook heerlijke Slavische klanken op. Dit keer kregen ze daarbij nog extra ondersteuning van Saskia Egtberts die ook best overweg kon met de strijkstok. Edith Leerkes wist ons ook deze keer weer te trakteren op virtuoze Spaanse klanken en pakkende begeleidingen op haar akoestische gitaar. Het was duidelijk te merken dat Edith en Herman mekaar erg goed aanvoelden en in pure symbiose muziek stonden te maken. De muzikanten waren trouwens meer dan alleen maar statische elementen op de bühne die voor klank moesten zorgen. Tijdens de show was er een boeiende interactie tussen de verschillende personen op het podium. Zo gingen ze mee stoelendans doen op de melodie van "Joepie Joepie" en was klarinettist Rikkert van Huisstede even bejaardenhelper. Hun veranderende posities op de scène leken erg spontaan, maar waren uiterst doordacht en leverde steeds een passend podiumbeeld op. Het zijn dit soort van kleine dingen die de voorstelling echt "af' maakte. Wat natuurlijk ook hielp, was de afwisseling. Herman van Veen bracht niet alleen muziek, maar had ook nog leuke oneliners, grappige verhaaltjes en anekdotes, een stukje mime en een heerlijk platte conference over de familievakantie naar het strand. De dialoog in het Utrechts dialect tussen tante Sjaan en ome Bertus was lekker fout en ook de omschrijving van de klank en de geur van elf mensen die samen één tent moesten delen, was ronduit hilarisch. We moesten opletten dat we van het lachen niet onder de rode pluche zetels van de Arenbergschouwburg terecht kwamen. Maar theater heeft naast de lach ook de traan. Het emotionele moment kwam er toen Herman erg openlijk vertelde over het verlies van zijn trouwe vriend Erik van der Wurff. Gezeten achter de vleugel bracht Herman van Veen samen met Edith Leerkes een ingetogen ode aan Erik waarna alle muzikanten er nog eens muzikaal stevig in vlogen. "Nou, als ie dat niet hoort?", was de passende uitspraak waarmee Herman die stukje afsloot. Aan alle mooie liedjes komt helaas een einde en zo was het ook met deze voorstelling. Zoals te verwachten was, werd er gevraagd om toegiften en die kregen we ook. "Alors on danse", "Anne" en "Verdwenen" weerklonken nog door de zaal. Het publiek was toch al enthousiast dus had Herman het idee opgevat om de "oeoeoeoeoe" te gebruiken als meezingmoment om zo al "oeënd "de zaal te verlaten en Antwerpen in te trekken. Het meezingen was geen enkel probleem, maar het stukje van "de zaal verlaten" was in dovemans oren gevallen. Het doek ging dan maar terug open en het slaapliedje "Rosa" werd de afsluiter van de avond ...of toch bijna. Nu begon het publiek luidkeels "Lang zal hij leven" te zingen en Herman deed er dan nog maar een laatste nummer bij: "Liefde voor later". De herinnering aan Erik van der Wurff maakte deze uitvoering extra breekbaar en leverde een uiterst pakkende vertolking op. Het publiek wist dit erg te waarderen en gunde Herman zijn verjaardagsfeestje, dat ondertussen achter de schermen werd voorbereid. We hoorden bij het buitengaan niets dan lovende commentaren en hadden zelf ook heerlijk genoten. Had hij nu niet beloofd om terug te keren naar Antwerpen? Sascha Siereveld |