| Magazine Maurice VANHOYLAND |
Willy Claes speelt ook piano |
17 okt 1994 |
|
's-Hertogenbosch Ik ben klown, muzikant en vader" en "Ik tracht in elk land steeds in te pikken op de aktualiteit. Bij jullie in België zal ik zeker verwijzen naar het feit dat Willy Claes net als ik ook piano speelt. Of "Als Nederlander kun je een blues spelen in New York, maar dan moet die blues wel over bloemkolen gaan." Aan het woord is Herman Van Veen, pas vijftig geworden en aan de vooravond van een toernee die hem na een afwezigheid van vijf jaar terug op de Belgische en de Nederlandse podia brengt. Van Veen windt er alvast geen doekjes om: "M'n vijftigste verjaardag was niet m'n prettigste ervaring. Het begint af te korten, weet je wel..." Herman Van Veen is vijf jaar weggebleven van de Nederlandse en de Belgische podia. Wat niet wil zeggen dat de man intussen op z'n lauweren rustte. Integendeel, Van Veen dook op in Frankrijk, in Duitsland in de Verenigde Staten... Rekening houdend met de verkoop van de tickets is men in de Lage Landen de man echter verre van vergeten; we zijn zelfs geneigd te zeggen dat men zat te wachten op z'n terugkeer. In 's- Hertogenbosch trad Van Veen, als aanloop naar z'n toernee die woensdag in het kultureel centrum Casino in Beringen van start gaat, op voor een selekt gezelschap genodigden. We ontmoetten er voor de voorstelling een krasse (zoals men dat zegt) en opvallend rustige vijftiger. "Normaal denk je niet na over je leeftijd. Als je vijftig wordt, geneigd te zeggen dat men zat te wachten op z'n terugkeer. In 's- Hertogenbosch trad Van Veen, als aanloop naar z'n toemee die woensdag in het kultureel centrum Casino in Beringen van start gaat, op voor een selekt gezelschap genodigden. We ontmoetten er voor de voorstelling een krasse (zoals men dat zegt) en opvallend rustige vijftiger. "Normaal denk je niet na over je leeftijd. Als je vijftig wordt, vragen de mensen echter wat je nu denkt over die leeftijd. Dan pas begin je erover te denken. En tja, ik moet toegeven dat het niet plezierig is in de wetenschap te verkeren dat het nu echt begint af te korten." Er twinkelen vonkjes in de ogen van Herman van Veen, terwijl hij dit zegt. Steekt hij nu de draak met ons, of geeft hij zich bloot? Een vraag waarmee we trouwens nog dikwijls af te rekenen kregen. Het feit dat Van Veen Abraham heeft gezien, is ook terug te vinden in de voorstelling waarmee hij op toernee gaat. "Voor de pauze vind je gegevens terug die erop wijzen dat ik een reis achter de rug heb; na de pauze bekijk ik de mogelijkheden die er nog zijn. En natuurlijk zul je gekonfronteerd worden met autobiografische elementen. Zoals trouwens in al m'n voorstellingen." Van Veen kijkt mijmerend voor zich uit. De vraag naar de inhoud van z'n nieuwe voorstelling ontwijkt hij handig: "Per stad wordt zo'n voorstelling aangepast. Wat ik in Brussel breng, verschilt van wat ik bij voorbeeld in Antwerpen breng. Alles heeft te maken met de emoties die een bepaalde plaats opwekt. Dat maakt het trouwens zo interessant. Zo zal ik in België bijna zeker inspelen op Willy Claes. Zeker niet spottend, wel humoristisch." Van Veen prijst zich plots gelukkig dat hij ook toevallig, net als Claes piano speelt. "Mocht Willy Claes accordeon spelen, dan zit ik in een moeilijker parket." We kijken naar die oogjes... Unicef En dan: "Als het zaallicht uit is op Broadway is er geen enkel verschil met Antwerpen, Beringen of Amsterdam. Ik zie de dingen toch steeds vanuit mijn leven, mijn werkelijkheid. Ik ben trouwens niet alleen muzikant, maar ook klown én vader. Het muzikant zijn symbolizeert de ernst, de klown vind je terug in een kind van vijftig terwijl de vaderfiguur in feite in een heleboel za- "En die Amerikanen staan volledig open voor dat wat wij als Europeaan in hun land brengen. Je moet bij hen niet met een Amerikaanse blues afkomen. Blues kan als niet-Amerikaan in de VS, maar dan moet die biues wel over een bloemkool gaan." De twinkelende ogen gaan '.'. eer onze richting in. Boom Dat de interesses van Van Veen ver reiken, wordt duidelijk als hij van wal steekt over de teloorgang van de natuur. "Het regenwoud moet je beschouwen als een apotheek waarin ontzaglijk veel wetenschap opgeslagen zit. Moeten we dat laten teloorgaan?" Volgens Herman Van Veen wordt het hoogtijd dat het mensdom eens eindelijk gaat beseffen dat er niet alleen mensenrechten, maar ook dieren- en plantenrechten zijn. "We hebben niet het recht om naar onze normen bomen om te hakken, of om dieren te doden. Als we in onze "Bata's" rondwandelen, lopen we in feite op dode dieren rond; heb je daar wel eens over nagedacht?" Van Veen beseft dat dergelijke taal wel raar klinkt. "Ik heb echter zodanig veel gezien dat ik anders heb leren omgaan met een aantal dingen." Als we peilen naar de plannen van Van Veen, zegt hij: "Er is nog zoveel te doen. De tuin in orde houden, liedjes maken, enz." Hij twijfelt even en dan: "Ik vind het heel triest dat we geconfronteerd worden met een sterke verrechtsing onder de mensen. Dat doet zeer. En daar wil ik over zingen; die vrijheid heb ik als kunstenaar. Wat echter niet wil zeggen dat ik een boodschap wil brengen. Ik heb geen boodschap, wel ervaring. En het is aan het publiek om die ervaring te accepteren of te verwerpen. In het laatste geval moeten de betrokkenen de zaal maar verlaten." Maurice VANHOYLAND |