Spits
Anna Teresa Bellinzis

Claudia de Breij wil geprikkeld worden

16 juli 2004

Claudia de Breij presenteert morgenavond de derde aflevering van De Zomerse Zaterdagavond bij de VARA Hoewel het live presenteren voor haar nieuw was, heeft ze nu de smaak te pakken. En als de goedlachse blondine niet voor de camera staat, leeft ze zich uit op radio en in het theater. "Wat ik ook doe, ik ben mezelf. Ik ben Claudia."


"De eerste uitzending van De Zomerse Zaterdagavond was ook de eerste keer dat ik live televisie ging maken. Ik vond het behoorlijk heftig. Maar na een tijdje was ik er al aardig aan gewend en werd ik weer mezelf. Ik kreeg de draai te pakken en vond het steeds leuker.
Het initiatief van de VARA om een zomerprogramma te maken, vind ik goed. Op die manier ziet de kijker niet alleen maar herhalingen de hele zomer. Flying Docters (een van de drie programma's die het live-gedeelte op de zaterdagavond onderbreken, red) is een leuke uitzondering op die regel. Die serie Wordt op speciaal verzoek van de kijkers weer uitgezonden. Ik vind het heel erg leuk om die zaterdagavondsfeer neer te zetten. Het is een programma geworden waar ik zelf ook graag naar kijk. Ik zit met mijn gasten op een terras in het avondzonnetje met een glas rosé en een beetje muziek. Het mag best een beetje los zijn. Ik vergat op een gegeven moment dat ik moest overschakelen naar een filmpje en toen riep de opnameleider hardop dat ik moest afronden. Dat vind ik juist leuk. Het idee van laat maar waaien is heel prettig.

Mijn eigen favoriete zaterdagavond begint met de comedyserie Ellen, gevolgd door de dramaserie Oud Geld of Six Feet Under en dan Wie schuift eraan? van Paul de Leeuw. Lekker babbelen om de avond mee af te sluiten. Maar eigenlijk bestaat mijn ideale avond niet uit tv-kijken. Langer dan een uur kijken red ik niet. Dan moet ik wat anders gaan doen. Of ik ga lekker zappen. Dan kijk ik alleen de stukjes die ik echt leuk vind. Ik houd ervan om continu geprikkeld te worden.

Dat heb ik ook met mijn werk. Ik houd me niet voor niks bezig met tv, radio én cabaret. Ik heb die druk nodig. Dan presteer ik het best.
Ik ben er niet bang voor dat mijn werk versnippert. Alles beïnvloedt elkaar op een positieve manier. Ik ben een betere cabaretier geworden doordat ik nu televisie maak. En bij de radio heb ik leren interviewen wat ik later nodig had op tv. Het zijn in principe drie beroepen, maar aan de andere kant is het Claudia op het podium, Claudia voor een camera of Claudia voor een microfoon. Ik ben altijd mezelf. Ik zou geen keuze tussen de drie kunnen maken. Liever niet. Ik vind het allemaal te leuk en werk met inspirerende mensen."

"Het is moeilijk uit te leggen waarom ik als jong meisje zo graag op het podium wilde staan. Net als aan een tennisser vragen waarom die zb graag tennist. Een beetje dramatisch gezegd: ik heb het vak niet gekozen, het vak koos mij. Ik denk dat je iets bent en dan nog moet gaan ontdekken wat dat precies is. Je moet niet proberen iets te worden. Ik ging het podium op omdat ik dat tof vond en dacht toen 'oh ja, dit is het!'. Ik heb gewoon ontdekt wat altijd in mij heeft gezeten. Als kind hield ik erg van Herman van Veen en Ramses Shaffy.
Aan hun teksten en muziek heb ik in de loop der jaren veel gehad. De teksten van Ramses las ik stiekem onder de lessen op school. Ik wilde erachter komen hoe hij te werk ging. Dat boekje had ik gepikt in de bibliotheek, want die waren niet te koop. Ik ben tegen stelen, ik heb het later netjes betaald. Toen mijn leraar mij op een dag betrapte, zei hij 'laat maar eens lezen wat jij geschreven hebt'. Ik vond het leuk dat hij het op waarde kon schatten."

"Of ik wel eens aan mezelf getwijfeld heb? Haha. Natuurlijk! Altijd. Daarom ben ik zo blij dat ik elke dag weer een herkansing heb. Na een voorstelling ga ik ook al- tijd even met het publiek praten.
Iedere avond moet iets unieks zijn. De muzikanten, het publiek en ik hebben samen iets meegemaakt. Ik vind het fijn om daar na afloop over na te kletsen: Als ik van het podium af kom ben-ik heel vól en leeg tegelijk, Vol van de sfeer, het publiek, het applaus en het spelen met de jongens. Leeg ben ik doordat ik alles gegeven heb. Dan zou. ik wel kunnen huilen, maar het is wel een lekker gevoel. Ik denk dat je het kunt vergelijken met de kick die je krijgt na een grote sportprestatie.

Mijn theatershow Claudia zuigt gaat over de gedachte dat de wereld een paradijs is als je geboren wordt met een Sinterklaas, kerstmis en altijd vrede. Zo wil ik graag nog steeds denken, maar dat is natuurlijk niet vol te houden. Het paradijs bestaat niet met alle grappige gevolgen van dien.
Ik haal mijn inspiratie uit het. dagelijks leven. Ja natuurlijk, waar anders vandaan? Wat zijn de opties? Je haalt je inspiratie uit a: je leven, b: je leven, of c: je leven-. Ik heb altijd een notitieboekje op zak waar ik mooie zinnen of goede grappen in opschrijf.
Toekomstplannen maak ik niet. Dat heb ik opgegeven. Ik ben 29 en zo'n acht jaar bezig met cabaret en radio en dacht steeds 'over drie jaar heb ik dat en dat bereikt'. Sinds ik dat niet meer dacht en ervoor zorgde dat ik met mijn collega's gewoon lol heb, lukt alles. Ik wil niets meer afdwingen. Ik doe waar ik gelukkig van word en dan volgt de rest vanzelf wel."



Anna Teresa Bellinzis