Zwolse Courant
Theo Geskus

Herman van Veen:
een onnavolgbare clown

16 mei 1988

MEPPEL o Een clown met een menselijk uiterlijk, die meedraait in de caroussel des levens. In deze kermis van bet leven speelt de clown Herman van Veen het leven zelf. Ontroerend zoals altijd. Nog steeds de viool in de nabij-heid, maar toch het geëngageerde en politiek stelling nemen tegen de wereldregeerders past ook bij de huidige Herman van Veen, die vrijdag- en zaterdagavond 'thuis' was in de Meppeler schouwburg Ogterop.


Een clown, in evenwicht blijvend tussen het komische en het tragische, enerzijds kinderen, geluk en liefde, anderzijds de kitsch, kilte, haat, oorlog en dood.

En de zaal (gevuld met fans van het eerste uur en veel jonge aanhangers) ging helemaal 'plat', zachtjes mee neuriënd en herkenningsapplausjes uitelend bij de bekende terwerkjes 'Anne' en 'Hilversum 3'. Van Veen heeft een uitstraling waarbij je de haren rechtop gaan staan. Een onbenullig goocheltrucje gaat haarscherp over in een aanklacht tegen godsdienstige kwakzalvers in Afrika, waarbij in het voorbijgaan ook de West-Europese popscene die de Afrika sound ook als trend heeft ontdekt een sneer krijgt. Het geheel eindigt met een kruis gevormd door golfclubs. Simpel, maar o zo duidelijk in zeggingskracht.

'God bless America', subliem vertolkt in een ZZ Top hardrock-deun door het uitstekende combo (Erik van der Wurff, Nard Reynders, Chris Lookers en Cees van der Laarse), en overgaand in een aanklacht tegen het fascisme ('Hoedt u voor mannen met petten') dat technisch met allerlei theater vondsten en geluidseffecten naar een indrukwekkend hoogtepunt leidde.

Het was niet allemaal even nieuw. Bovendien liep het niet overal naadloos (de techniek, microfoons, liet Herman nog wel eens in de steek). Toch werd er een voorstelling neergezet die de aanwezigen nog lang zal heugen. Een show van allure kregen we voorgeschoteld door een man die volle zalen trok in Berlijn, Dresden, Keulen en onlangs het Parijse Olympiatheater, het Mekka van theaterminnend Europa.
Herman van Veen is een vent die iets te vertellen heeft. Droevig, melancholiek soms, dan weer geëngageerd keihard van leer. trekkend, doldwaas komisch en wederom weer weemoedig en poëtisch.

De finale werd besloten met een lied uit de succesvolle kindermusical Alfred Jodocus Kwak en deed de zaal sidderen van genot. De toegift was niet minder verrassend: het lied van de Dwaze Moeders van Chili.



Theo Geskus.