| De Typhoon Co Rol |
Herman van Veen boeit met evenwichtig programma |
16 april 1975 |
|
ZAANDAM — Van alle programma's. die Herman van Veen sinds zijn destijds zeer verrassende debuut heeft gebracht. kan het laatste ("En nooit weerom''), reeds gisteravond in De Speeldoos) gerust het meest evenwichtige genoemd worden. Er is na jaren intens zoeken. — en grote successen — in het optreden een zodanige' balans gevonden tussen Van Veens uiterst persoonlijke poëzie, de muziek, het licht en de beweging, dat een welhaast unieke graad van perfectie bereikt is. De voorstelling boeit alleen al door de bijna tastbare sfeer. Een sfeer. die niet te verbreken is door bijvoorbeeld een dame, die in een moment van onbedachtzaamhnd een zin „mompelt". die voor de hele zaal verstaanbaar is. Herman lacht er wat verlegen om, de zaal lacht mee. De band is niet verbroken. Ik heb Van Veen gisteren weer mateloos zitten bewonderen. Vooral om de manier waarop hij er steeds weer in slaagt een nieuwe dimensie aan zijn theaterpersoonlijkheid toe te voegen. En niet minder om zijn niet-aflatende zichzelf-zijn. De grote man die nog altijd in staat is de wereld te bezien met de ogen van een kind. Vol verbazing, vol van geloof in het goede. Maar ook bang voor het ongrijpbare. Het onBEgrijpbare. Rivier „Én nooit weerom" is als een rivier. die uit een kleine bron ontspringt en uitgroeit tot een meeslepende stroom vol grillige bochten, minder abrupte wendingen en onverwachte stroomversnellingen. Herman van Veen is de meest creatieve theater-artiest van Nederland. Voor wie uitsluitend op zijn teksten afgaat is deze stelling mogelijk aan twijfel onderhevig (ik kan me voorstellen, dat niet iedereen zijn lyrische uitingen bejubelt), maar die achterdocht verdwijnt als men kijkt naar de andere ingrediënten van de show: muziek, licht en beweging zijn van een zo hoog niveau en zó met elkaar verweven, dat hier wel sprake móet zijn van eenmalige klasse. Effecten De effecten, die via de geluidsinstallatie worden bereikt (ook van het zachtst gesproken woord gaat geen letter verloren) zijn voor mij kleine wonderen.. Alleen bereikbaar voor wie volstrekt openstaat voor de speelmogelijkneden, die technische apparatuur biedt. En een uitstekend muzikaal gehoor heeft. Van Veen heeft — en laten we dat niet vergeten — de beschikking over musici, die meer zijn dan begeleiders. Gitarist Harry Sacksioni bijvoorbeeld is een rasvirtuoos. En hij is niet de enige in het gezelschap. Twee onderdelen van het programma deden mij de hemel prijzen, dat ik ze mocht aanschouwen. Dat waren de profvoetballer (het aanhoren van de volksliederen door resp. een Oosteuropeaan en een Nederlander, maar vooral de vertraagde bewegingen van spelhandelingen) en, — na de pauze — de monoloog van het jongetje tegen zijn vriendinnetje. Het moet raar gaan wil ik dit jaar nog iets beters zien in het theater. CO ROL |