Dagblad Flevoland DICK LANING |
Harry Sacksioni: |
16 mrt 1998 |
| Dertig jaar Harry Sacksioni. Hoftheater Raalte, zaterdag 14 maart. Zes gitaren en één man. Sluit je ogen en je kunt je zelfs verbeelden dat hij ze alle zes tegelijk bespeelt. Dertig jaar nu staat Harry Sacksioni onafgebroken op het podium. Hij viert het op de manier die zijn spel het best typeert: solo. Harry en zijn gitaren. Eén elektrische, de rest akoestisch, veel staal en amper nylon. Een concert dat even intiem als onstuimig zal blijken, precies zo als de gitarist zich in zijn spel heeft laten kennen. Het Hoftheater in Raalte biedt het publiek de kans de gitarist letterlijk op de vingers te kijken, en dat is fascinerend. Dan wordt ook bevestigd dat Sacksioni in geen enkel opzicht een klassiek gitarist is. Niet in zijn stijl en niet in techniek. Waar klassiek geschoolde gitaristen zullen proberen hun instrument zo 'schoon' mogelijk te bespelen, laat de 47-jarige jubilaris de snaren veelvuldig schuren en knetteren. De bijgeluidjes lijken onderdeel van het spel; Sacksioni is de man van staal, minder van het beschaafde nylon. Zijn stijl is bovendien uit duizenden te herkennen. De karakteristieke kadans in zijn composities is hij die dertig jaar trouw gebleven, van het vroege Huiswaarts tot het recente Fast finger boogie. Evenals het filmische karakter van zijn nummers. Achter elke titel gaat een verhaal schuil dat hij er niet alleen met gevoel voor humor bij vertelt, maar dat je ook in zijn gitaarspel bij wijze van spreken woordelijk kunt volgen. Het is muziek met plaatjes, waarbij je de beelden er zelf bij moet bedenken. Het komische animatiefilmpje dat één van de nummers begeleidt is een spijkerhard bewijs van zowel die kadans als het verhalende karakter. Dertig jaar Sacksioni is de muzikale film van één van de oorspronkelijkste gitaristen van ons land en toont evenzeer het constante als de ontwikkeling in zijn werk. Het is onvoorstelbaar dat Meta Sequoia werd geschreven door een 16-jarige, maar als hij Hick Ups (De llik) speelt, hoor je nog steeds de zelfde stijl, dat heel natuurlijke, relaxte, lekker lopende spel. Maar Sacksioni is ook de muzi kant geworden die met minder toe kan. Jessa, Masai Mara of De Ierse kust zijn voorbeelden van heel gevoelige sfeer werken met voor zijn doen weinig noten en des te meer zeggingskracht. In zo'n impressionistische compositie als De Ierse kust leent hij typisch Keltische versieringen, maar het blijft onmiskenbaar een Sacksioni. Zo'n terugblik op zijn carrière is mooi, maar minstens zo interessant is het nieuwe werk dat hij terloops laat horen. Zoals het temperamentvol gearrangeerde Liefde van later (oorspronkelijk van Brel, in het Nederlands gezongen door Herman van_Veen) of de virtuoze vertolking van Stevie Wonders I wish. Dit 'wonderkind' kan nog lang mee. DICK LANING |