| de Telegraaf Bart Wijlaars |
Regelrechte emoties |
15 maart 2012 |
|
De werk- en levenslust spat ervan af als hij met wiegend vibrato zingt: „Zeg geen lieve dingen aan mijn graf, zeg ze nu." Afgaande op zijn morgen verschijnende album Vandaag wordt het niets dan sidderend genieten tijdens de eveneens morgen startende reeks van Herman van Veen (67) in het Nieuwe Luxor Theater. In Rotterdam bevat het programma met de onbescheiden titel Een waar fenomeen naast dit nieuw ook oud werk van Van Veen. Het is slechts weinigen gegeven een show zo te noemen in nuchter Nederland. Maar Herman van Veen is dat fenomeen ontegenzeggelijk en onbetwist. Hij werd sinds 1965 onderscheiden door zowel de man van de straat, de vaklui als de Koningin. De Utrechter in levenden lijve horen galmen is nu al bijna vijftig jaar, elke keer weer een onvergetelijke belevenis. Wat zijn reeks in Rotterdam betreft nemen we Vandaag maar als graadmeter. Alweer het 23e Nederlandstalige album van Van Veen en een plaat zoals alleen hij die kan maken. Vol prachtige poëtische teksten van hemzelf en onder meer Remco Campert en Willem Wilmink. Stuk voor stuk met zorg vormgegeven in arrangementen voor piano, gitaar, bas en ijzingwekkend mooie violen. Van Veen bezit een ultiem talent zijn luisteraar met fluweelzachte stem emoties te kunnen opdringen, zowel positief zoals bijvoorbeeld bij dat ene nieuwe leven, als negatief, bij het einde van het andere. Vandaag is als graadmeter in die zin geruststellend dat de reeks in het Nieuwe Luxor exact zal brengen waar je op hoopt bij Herman van Veen, namelijk emotie. Recht in je gezicht. Bart Wijlaars |