| Panorama Hans Auer |
Hoogachtend |
14 december 1979 |
|
Hoogachtend... Elk beroep heeft z'n handigheidjes, z'n trucs. Zeker het mijne. Dit jaar jubileer ik, 25 jaar achter de , schrijfmachine in een cyclus van wartaal, die begon bij het verslag van de feestavond van de aquariumvereniging en eindigt op deze plek. In die jaren heb ik een vlekkeloos instinct ontwikkeld wat betreft de aard en de mate waarop men reageert op datgene wat geschreven staat. Je kunt een aubade krijgen voor hetgeen je opschreef. maar dat gebeurt maar zelden. Je kunt een pak op je lazer krijgen voor wat je meedeelde en velen voelen zich tot zo'n strafexpeditie geroepen. In beide gevallen eet ik onaangedaan mijn boterham, want uw reacties berusten op mijn truc, dus u kunt me niet meer verrassen met uw bijval of afkeer. Iemand die schrijft, weet wat er daarna komen gaat. Hij lokt het zelfs bij volle bewustzijn uit. Wees toch wijzer, jongens. Ik krijg u waar ik u hebben wil: u ergert zich. Daarmee doe ik op afstand aan psychotherapie. Ergernis in Nederland is de meest verbreide en meest intensieve geestelijke activiteit die er is. Ergernis houdt de Nederlanders levendig, waar alle andere zaken daarin falen. Zelfs wie te stom is om voor de duvel te dansen, kan zich altijd nog ergeren, en zo heeft zelfs die stakker nog het gevoel dat er iets in hem omgaat. Daarom schrijft de therapeut nu en dan een stukje om de ingeslapenen weer even de glorie te laten beleven van een wakker gevoel: de ergernis, die sluwe toeverlaat van gans een ingedommeld volk. Maar het mes snijdt ook nog aan een andere kant. Mijn kant. Het werkt namelijk als volgt. Wekelijks schrijf ik een stukje. Of u 't boeiend vindt, is daarbij zelden het uitgangspunt. Ik probeer stukjes te schrijven die ik zelf wel aardig vind. Vind ik ze aardig, dan komt daar van uw kant zelden of nooit een reactie op. Dat kun je maanden volhouden en dat is de periode waarin de schrijver zich voldaan voelt, met rust gelaten als hij is. Nooit verschijnt er een brief in Hoogachtend. Als er echter maandenlang geen brief in Hoogachtend verschijnt, de tijd waarin de schrijver neuriënd zijn verzen schept, dan waarschuwt op de duur zijn intuïtie hem. De intuïtie zegt hem dat het de hoofdredacteur gaat opvallen en dat de hoofdredacteur dreigt te gaan vaststellen dat de schrijver, bij het ontbreken van reacties, dus wel niet gelezen zal worden. Zelf vraag ik me af of het wel noodzakelijk is om gelezen te worden zolang zo'n blad maar netjes is gevuld met letters, die de schijn van leeswaardigheid ophouden, maar zo'n hoofdredacteur is helaas van mening dat dat niet voldoende is. Zodra nu mijn intuïtie me waarschuwt dat het tijd is om te bewijzen dat ik wel degelijk word gelezen, schrijf ik even een stukje waaruit dit blijkt. Ik schrijf een stukje om de Hoogachtend een paar weken gevuld te krijgen, zodat iedereen, inclusief de hoofdredacteur, weer weet dat ik er nog ben en dat ik gelezen word. Hoe doe je dat? Makkelijk zat. Je laat de vonk der ergernis overspringen. Daar krijgen de mensen losse handjes met vlotte pennen van. De brieven stromen binnen. Het mooiste is het Koninklijk Huis te beledigen. Dat doe ik echter niet, want ik zie daar weinig reden toe en tal van anderen hebben dat reeds briljant gedaan. Vervolgens kun je een geloof aanpakken. In de loop der jaren heb ik dat met liefde weleens gedaan. Succes is echter ook verzekerd als men een populaire artiest even met de grond gelijk maakt. Dat heb ik dus, niet zonder succes, enige weken geleden gedaan met Herman van Veen. De Hoogachtend slibde dicht met brieven van zijn fans. Zo kreeg ik ze waar ik ze hebben wou. Ze leverden het bewijs dat ik nog gelezen word. Meen ik er dan niets van? Zeker wel. Elk woord over Herman van Veen; die weeë pijp kaneel, kwam uit de grond van m'n hart, maar je moet daar, gerijpt als ik in de loop der jaren ben, alleen maar uiting aan geven als het functioneel is. Waarom was het nu functioneel? Omdat ik even wilde laten merken dat ik er nog was en je bent er alleen maar als dat uit Hoogachtend blijkt. Nu gaan we weer rustig slapen. Hans Auer |