Algemeen Dagblad Menno Schenke |
Herman van Veen: geolied |
14 sep 1992 |
| Concert: You take my breath away, Herman van Veen zingt popklassiekers. Orkest: II Novecento o.l.v. Robert Groslot. Solisten: Lori Spee (zang), Emmy Verhey (viool), Amsterdams Gitaartrio, Peter Weekers (panfluit). Gehoord in de Anton Philipszaal Den Haag. DEN HAAG - Herman van Veen in Nederland: we waren bijna vergeten dat hij nog bestaat. Van Veen (47) pleegt zijn kunsten immers al jaren buiten onze landsgrenzen te vertonen. Als Herman van Veen, teneinde zijn 25-jarig jubileum als platen-makend artiest luister bij te zetten, besluit drie concerten in Den Haag te geven, lopen ministers, staatssecretarissen, discjockey's en duidelijke en onduidelijke televisiepresentatcren te hoop. Dan preekt Van Veen voor eigen parochie: een zaal vol gearriveerde veertigers. Het is jammer dat Herman van Veen Nederland niet meer in zijn tourneeschema opneemt. Als zanger en componist - meestal in samenspraak met zijn muzikale maatjes, pianist Erik van der Wurff en saxofonist Nard Reijnders - heeft hij ons lichte muziekgenre van een flink aantal roestvrij stalen klassiekers voorzien. Op dit concert zong hij liederen van Jacques Brel - in het Nederlands en Frans - Lennon en McCartney, Elton John, Aznavour, Freddy Mercury en Leonard Cohen. Fool on the Hill, Suzanne, Your Song, Marieke, My Way - met de elleboogstoot van Lee Towers - Isn't She Lovely en een bijtend Duits lied Grand Hotel - samen vormden de twintig nummers een afgewogen programma. Mooie arrangementen, melancholieke vioolsolo's, beschaafd amusement. Van Veens uitspraak van Frans en Engels blijft een beetje schools en te weinig brutaal. In het Nederlands heeft hij nog immer een dictie - heldere d's en t's vooral - waar veel van zijn collega's niet aan kunnen tippen. Maar toch, hoe geolied Van Veen en zijn grote groep begeleiders ook samenwerken, op zo'n concert springt de vonk maar af en toe over. Herman van Veen moet zingen čn spektakel maken op een podium. Je gaat bij de zanger Herman van Veen letten op zaken die er eigenlijk niet toe doen. Als Herman van Veen ook het theaterdeel van zijn persoonlijkheid laat spreken, heb je daar geen tijd voor. Maar helaas, die tijd lijkt voorbij. door MENNO SCHENKE |