| Meppeler Courant Mieke Amoureus |
Herman van Veen: |
14 januari 1981 |
|
MEPPEL -.Het oorspronkelijke
idee van Herman van Veen was om
dit seizoen een soort familievoorstelling te brengen. Aangezien deze
werkwijze niet haalbaar is in dit
genre theater (kinderen verlangen
een heel andere aanpak dan volwassenen) geeft hij nu 's middags
een kindervoorstelling (Onder Water) en komt hij 's avonds met een
programma dat voor een groot gedeelte een keuze is uit vroegere
voorstellingen.
Maandagavond had het publiek na drie nummers al een paar belangrijke Herman van Veen-ingrediënten over zich heen gekregen. In de loop van de avond zouden overige op effekt gerichte trucs ook nog van stal worden gehaald. Zoals: het publiek ingaan, klemtonen verleggen, veel geluidseffekten, belich- tingsgrapjes, van vriendelijk zijn naar plotseling woedend, handig microfoongebruik, het publiek afsnauwen. Op zich zijn al deze effekten legitieme middelen voor een theater- showman. Bij Herman van Veen heb ik echter het gevoel dat deze effekten niet als middel, maar als doel op zich gebruikt worden. Want tussen alle trucs door heeft hij niet zoveel te zeggen. Hij staat of zit zelfs regelmatig te flierefluiten zoals je doet tijdens een melige bui bij een repetitie. Herman was in zijn shows vroeger beslist oorspronkelijk, maar veel is daar niet meer van over. Op de single die als programmaboekje dienst doet zegt Herman van Veen dat hij na 15 jaar theater niet meer voor verrassingen komt te staan. Hij doet er goed aan zich te realiseren dat dat voor het publiek ook opgaat. Iets wat na 15 jaar nog steeds aan kwaliteit wint is zijn stem. In „Laat de kinderen" brengt hij een fraai staaltje zangkunst in de hogere regionen ten gehore, terwijl zijn stem door de piano perfekt wordt opgevangen. Ook zijn behendigheid is er niet minder op geworden. Klom hij in een eerdere show naar boven in een lang touw, nu klauterde hij rap op een zeer hoog, stalen hekwerk. Aanleiding om achter het hek verder te spelen was een donderend lawaai uit de hemel dat als antwoord kwam op een donderspeech van hem. Een van de sterkste scènes uit de show. Wat de liedjes betreft vond ik „Ochtend in de stad" erg herkenbaar en het als toegift gezongen en door subtiel pianospel begeleide „Ik hou van jou" nog altijd mooi. In die toegift zat ook een ode(?) aan Meppel verwerkt. Tijdens de show gaf Herman al enige niet al te vriendelijke verwijzingen naar zijn Meppeler afkomst. Met het Drents dialect rommelde hij in elk geval maar wat aan, evenals overigens eerder op de avond met het plat Utrechts. Zijn toespelingen op het lekkende schouwburgdak waren erg aardig, minder echter de wat armoedige opmerkingen over vrouwen (beluister ook programmasingle!). Mieke Amoureus |