Nieuwsblad vh Noorden

Herman van Veen als stille nummer 14

13 september 1975

Met een gevarieerd patroon van schijnbewegingen —.vooral wanneer er geen tegenstander te bekennen viel — heeft Herman van Veen gistermiddag voetballend de aandacht getrokken. De entertainer, die vijf avonden in een volle Groninger schouwburg doorbrengt, trok te velde óp Corpus den Hoorn overigens minder kijkers dan in het theater, toen hij met zijn Harlekijn-ploeg in actie kwam tegen een combinatie van Nieuwsblad-journalisten, medewerkers en gasten.


Het Van Veen-elftal was versterkt met mensen van de Stadsschouwburg onder aanvoering van directeur Ton Post. Deze hield zich aanvankelijk coachend beleidvol op de achtergrond, bedacht een uniek wisselspelerssysteem, kon het ten slofte niet langer aanzien en stapte zelf de mat op. Als doelman deed hij de wonderbaarlijkste dingen, maar hij redde Harlekijn niet.

Het werd een 10—5 nederlaag tegen het Nieuwsblad-team, dat trouwens in verslaggever Dick Panman een keeper van allure bezat. Diverse malen moest hij flitsend naar een hoek, met name wanneer Harry Sacksioni (formidabel gitarist in de avonduren) met de bal aan de voet oprukte. Hij was de opvallendste kracht in de Harlekijn-formatiec.

Hun grensrechter, toneelmeester Brinkhuizen, die steeds prompt vlagde als er gefloten werd, liet het na de rust afweten. Hij was toen kennelijk met de lichtinstallatie 'doende, want er was hevige regendreiging.

De Harlekijn-boys — stuk voor stuk getooid met nummer 14 — hadden in Herman van Veen overigens een voorzichtige speler. Een stevige tackle in beginfase (overigens niet van een recensent) dwong hem tot bij vlagen afwachtende houding. Hij was sober in zijn commentaar en zong niet.
Dit tot teleurstelling van vrouwelijke supporters.