| UN |
Kinderoperette toont leuke Witte Wolf |
13 mei 1959 |
|
(Van een onzer verslaggevers) Het N.V. Huis ie Utrecht werd woensdagavond geregeerd door een Witte Wolf. Dit bleekuitziende dier was de hoofdpersoon uit een Litauws sprookje van die naam. dat door de muziekschoolafdeling van het Utrechtse conservatorium in operette-vorm werd opgediend. Prinsessen, elfen, kabouters en meer van zulke betekenisvolle figuren, bevolkten zingend en babbelend het toneel, geleid door de vaste hand van mevr. Bregta de Vries-Stolp en mevr. Willy Wildschut Vennekool, die ranke balletmeisjes de weg tussen rozig poëtische decors gewezen hadden. Ondersteund door de klanken, die Mieke van Eyk aan de vleugel ontlokte, verhieven zich de eerst wat schuchtere stemmen van de operette- klas en het zwaardere geluid van koning Desiderius, gespeeld door Ton van Uitert, die een gastrol vervulde. De koning die van een verre reis terugkwam en veel geschenken meebracht, moest voor de bloem die hij zijn jongste dochter wilde geven een hoge prijs betalen: een levend wezen voor de witte wolf. Tot zijn grote schrik bleek dit zijn dochter Florence te zijn. De vele aanwezigen, onder wie mevrouw A. M. de Ranitz-De Brauw, de directeur van het conservatorium Johan van den Boogert en vele ouders. luisterden met genoegen naar de samenzang van de Prinses en de witte wolf en de gedachtenuitwisseling tussen de prinsessen, wanneer zij zich beklagen over de saaiheid van hun bestaan en zich verheugen op Papa's cadeautjes. Prettig bij de operette was de eenvoudige speelse tekst, verzorgd door J. A. Tj. van der Wal en mevr. C. H. van de Wouw-Van Donge, die vrij goed bij de gedachtenwereld van het kind was aangepast. Een opvallend leuke rol bracht Herman van Veen (14), die zowel als zanger als acteur zijn mannetje staat. Voor een humoristisch trekje zorgde Anke Hillebrand als een koddig klein Rijkskanseliertje, dat leuk spel leverde met de rijzige koning. Zoals in alle sprookjes de merkwaardigste figuren betoverde prinsen zijn, was het ook nu weer. De betovering van de witte wolf werd verbroken zodat een „happy ending" het welslagen van de avond nog eens onderstreepte, |