Haagsche Courant Renée de Haan |
Clown Herman van Veen is nu minder prozaïsche marionet |
12 sep 1992 |
| MUZIEKTHEATER, DEN HAAG: Herman van Veen met jubileumconcert 'You take my breath away'. Tv-uitzending VARA medio november. Met medewerking van onder anderen Erik van der Wurff, Nard Reijnders, orkest II Novecento, Emmy Verhey (viool), Peter Weekers (panfluit) en het Amsterdams Gitaar Trio. Herhaling: vanavond. De De enige poëtische clown van ons land jubileert. Als een prozaïsche marionet van zijn platenmaatschappij Polydor, de VARA en van zijn eigen drang om internationaler te zijn dan hij is. Onder de titel 'You can't take my breath away' legt hij genadeloos zijn eigen tekortkomingen bloot. Hij is geen Elton John, Paul McCartey, Frank Sinatra of Jacques Brel. Dat geeft hem desondanks het recht om bekende nummers van deze grote zangers te vertolken, als hij er iets aan toe te voegen heeft. Om te beginnen liefde voor die zangstukken. Met een prachtorkest achter zich én bekende Nederlandse musici als Emmy Verhey en Peter Weekers, slaat de zangstem van Herman van Veen echter zo dood, dat je je afvraagt wat hij eigenlijk is komen doen. O ja, televisie-opnamen maken. Daarom heeft hij alle theater uit zich laten wegtrekken. Zonder het vuur, de bezieling en de buitensporigheid van een eigen programma, werken zelfs zijn eigen liedjes niet meer. Tedere zinnen deden ons ooit verstillen door contrasten met gedol. En vooral vanuit een publiek. Iets dat hier üitgesloten is. Immers dit is een gelikte 'Music-all-in', per ongeluk zonder presentator Pim Jacobs. De woede hierover is in feite een compliment. Herman van Veen beschikt over veel meer dan hij hier kwijt kan. De man die normaliter iedereen in de ban krijgt met zijn persoonlijkheid, weet nu met 'My way' alleen nog Lee Towers te persifleren. Zelfs zijn toegiften staan voorgekauwd op het programma. Vanwege de gelijknamige cd, waarop te beluisteren valt dat deze rasartiest in het Engels geen emotie kan léggen. Het enige moment dat Herman van Veen zichzelf nog blijkt te bezitten, is na afloop. Hij keert terug, op een leeg toneel met zijn eigen combo, voor een echt extraatje. Waarop de dames van de publiciteit mopperen: "Met die man weet je nooit waar je aan toe bent, We hadden gezegd 'elf uur stoppen, en nou flikt ie het weer. De clown in de marionet is dus toch niet helemaal gestorven. Laat hij gauw weer gewoon te voorschijn komen. Renée de Haan |