Brabants Dagblad Henk Langenhuisen |
Herman van Veen betovert niet |
12 mrt 1991 |
| Herman van Veen heeft zich ontwikkeld tot een artiest van grote allure. Ook buiten de landsgrenzen krijgt hij steeds meer erkenning. De afgelopen maanden trad hij onder meer op in Zwitserland, Engeland en Amerika. Ook in Nederland kunnen zijn voorstellingen op een grote belangstelling rekenen, zeker nu hij zo weinig 'thuis' is. Afgelopen zaterdag en zondag trad hij op in het Casino in Den Bosch. Niet met een nieuwe voorstelling, maar gewoon als Herman van Veen. De shows van vorig jaar waren meestal uitverkocht. Van Veen brengt nu dan ook een vrijwel ongewijzigd programma; enkele nieuwe liedjes zijn erbij gekomen. Het is een hechte voorstelling, waarin de doorgewinterde artiest zijn bekwaamheden etaleert. Van Veen zingt en danst, hij speelt viool en hij goochelt. Soms is hij uitdagend, dan weer ingetogen. Het vertrouwde beeld dus. Hij vertelt een beetje over zichzelf, hij zingt over zijn dromen met kinderlijke angsten en hij neemt een loopje met de dood. Zijn show zit vol met clownerie, met daaronder een aangename hoeveelheid melancholie. Humor en ernst houden elkaar goed in evenwicht. Erik van de Wurff en Nard Reijnders zorgen voor een voortreffelijke muzikale begeleiding. De danseressen Muriel Janssens en Gaetane Bouchez ondersteunen de show visueel. Kindertijd Naast zijn werk voor volwassenen doet Van Veen veel voor kinderen. Het lijkt steeds minder duidelijk voor hem waar de grens ligt; dikwijls lopen de werelden in elkaar over. Ook in deze voorstelling komt het kind nadrukkelijk naar voren. Zo vertelt hij c ver zijn eigen kindertijd en zingt hij een enkel 'kinderliedje'. Maar ook in andere nummers accentueert hij het kind n zichzelf. Hij beziet zijn ,omgeving met een haast kinderlijke verwondering en ongeremd lichtzinning gaat hij om met grotemensenproblemen, zoals de dood. Politiek en actualiteit spelen geen rol; liever danst hij met een heuse beer. Van Veens humor is veelal erg conreet. De voorstelling zelf is zo afwisselend als een toverbal. Zoals hij op het podium als goochelaar met snippers strooit, zo strooit hij zijn kunsten de zaal in. Uiteindelijk zou iedereen betoverd moeten zijn. Helaas gebeurt dat bij deze voorstelling toch niet. Het is te veel een verzameling van kunstjes geworden. Bovendien verrast hij onvoldoende. Hoewel zijn tennis-actie in slow motion van grote klasse is, is er na al die jaren toch iets van de glans af. Even een reeks voorstellingen (van slechts anderhalf uur) in Nederland doen, is minder eenvoudig dan het lijkt. Henk Langenhuisen |