de Volkskrant
Jan Blokker

De eigen aard



11 december 1982
NU Herman van Veen weer. Wat hebben Hollanders toch in vredesnaam op Broadway te zoeken, terwijl ze moeiteloos elke avond Carré kunnen volkrijgen?


Een kwestie van gulzigheid volgens mij, gevoegd bij het misverstand dat kunst pas echte kunst is als ze, ofschoon in Randsdorp geboren, ook meteen Hoedenkenskerke paf doet staan.
Fout.
Alles wat een beetje met cultuur heeft te maken is per definitie lokaal probeer in Leeuwarden maar eens een mop te slijten waar elk Amsterdams café krom van ligt.

De Los Angeles Times is net zo'n dorpskrant als de NRC, Truman Capote schrijft een zelfde type streekromans als Jan Wolkers, Woody Allen is navel strenggewijs even onherroepelijk aan New York gebonden als Toon Hermans aan Sittard.

Het één is groter dan het andere, dat geef ik toe, maar dat is nou eenmaal onze straf — dan hadden we na 1700 de boel op de wereldzeeën, in Indië en tenslotte zelfs langs de boorden van de Marowijne maar niet zo slordig moeten laten sloffen. En met zang en dans winnen we de hegemonie heus niet terug.

Waarmee brengen wij Amerikanen nog een beetje de straat op?
Met kaasmeisjes, en allicht: die heb ben ze daar niet.

Maar al oefent Hugo Metsers tien jaar op een paard — John Wayne haalt hij nooit meer in.
Terwijl er naast windmolens, carillons, draaiorgels en leden van een koninklijke familie nóg een hoop dingen bestaan die wij wel hebben, en zij niet.

Zou in de Verenigde Staten een politieke camavalsvereniging denkbaar zijn met drie christelijke bloedgroepen en een eigen Raad van Elf als er een krachtig alaaf tegen kernwapens moet worden uitgesproken?

Nou dan.

Hebben ze in Washington te lijden onder een Nederlandse ambassadeur die de president-commissaris van CBS ontbiedt als in prime time op televisie voor de zoveelste keer is geinsinueerd dat Mient Jan Faber die eigenaardige slipovertjes in Moskou koopt?

Voila.

Is het in de Amerikaanse journalistiek ooit voorgekomen dat verslaggevers van een ontvoeringszaak zich eerst gedwee van de plaats van de misdaad naar huis laten sturen, teneinde zich vijf dagen later op afroep van de familie weer even te melden om een boodschap over te brengen?

Zou een officier van justitie in het Enschede van Arizona de verkoop van wapens verbieden zodra een Zweedse malloot een documentaire had gemaakt over het gemak waarmee je bij elke kruidenier een Colt kunt krijgen?

Zulke dingen.

Als Herman van Veen zijn rijmloze levensliedjes voortaan nou weer gewoon aan ons alléén gunt, en hij wil toch ook nog een beetje beroemd worden in de USA, dan weet ik wel wat. Dan gaat hij eens per jaar een maandje op Broadway staan, met klompen aan z'n voeten, een bos tulpen in z'n hand en een pierement op de achtergrond — en hij vertelt gewoon, dus in proza, en zonder er bij te huppelen, hoe het in Nederland toegaat bij de omroep, in de politiek, op het kerkepad, binnen de linkse beweging en achter de schermen van de VVD; wedden dat hij de New York Times plat krijgt?



JAN BLOKKER