| AD Ab Zagt |
SHIRLEY MACLAINE OMARMT HET LEVEN
|
11 oktober 2011 |
|
Ze is onvermoeibaar. Op haar 77ste staat Hollywoodvedette Shirley MacLaine nog volop in het leven. Gisteren werd bekend dat ze van het American Filminstitute een hoge onderscheiding krijgt. En onlangs maakte ze nog een film met Jack Black, Bernie, en schreef zij haar tiende boek. 'Seks na je zeventigste? Het bestaat, maar ik lig er niet wakker van.' Met een nieuwsgierige en ook ondeugende blik in haar ogen informeert Shirley MacLaine bij het afscheid hoe het met haar 'Nederlandse vriend' Herman van Veen gaat. „Doe hem vooral de groeten. Is hij nog steeds bij dezelfde vrouw?" Haar Nederlandse collega heeft MacLaine geruime tijd niet gezien, maar aan het geheugen van de actrice, die ook als danseres en schrijfster furore maakte, mankeert niets. De spitse diva oogt vitaal en kan moeiteloos de leukste anekdotes uit haar carrière opdiepen. Daarom wordt zij op het recente Festival du Cinéma Américain in het Franse Deauville geëerd met een oeuvreprijs. „Ik ben de laatste van mijn ge- neratie die nog niet dood of dement is. Daarom zit ik hier. Wie kan nog zeggen dat zij bij Alfred Hitchcock heeft gedebuteerd?" grapt MacLaine vol zelfspot. Het American Filmstitute (AFI), dat haar binnenkort ook eert, is lyrisch over haar kwaliteiten. Howard Stringer, baas van AFI: „Zij heeft een heel sterke persoonlijkheid die het witte doek al zestig jaar oplicht. Shirley heeft het publiek wereldwijd vermaakt met zang, dans, humor en tranen." NOMADE Zelf zegt ze: „Ik heb geleerd om niet alles in het leven te serieus te nemen. Ik heb dus ook nergens spijt van, dergelijke gevoelens heb ik nooit begrepen. Het leven is te mooi en te spannend om stil te staan bij gebeurtenissen die je toch niet kan veranderen." MacLaine, gekleed in een elegant broekpak en jonger ogend dan haar leeftijd doet vermoeden, heeft een rijk leven achter de rug. In haar geval moet je zeggen: dit huidige leven, want de actrice gelooft heilig in reïncarnatie en is er rotsvast van overtuigd dat zij in een vorig bestaan geleefd heeft als een nomade uit Mongolië, een model voor de schilder Toulouse Lautrec, een blinde Japanse zangeres en een wees die door olifanten is opgevoed. Sommigen verklaren haar voor knettergek, maar dat deert MacLaine niet. „Geregeld duikt er bij CNN een of andere komiek op, van wie ik de naam niet wil noemen, die mij belachelijk maakt vanwege mijn overtuigingen. Ik heb vooral medelijden met die mensen. Iedereen beseft dat er na de dood nog iets is. Maar de meeste mensen zijn te veel bezig met materiële zaken en nemen niet de tijd om over de echt belangrijke kwesties in het leven na te denken. Ik heb die luxe wel. Ik ga dus ook nooit naar begrafenissen. Dat zijn zinloze bijeenkomsten." MacLaine woont het groot- deel van het jaar Santé Fe, New Mexico, ver verwijderd van Hollywood. „Het is daar de spirituele hoofdstad Amerika. wonen veel mensen. Ik heb daar een boerderij, waar ik gasten uitnodig om over evidente .kwesties te praten. Ook tijdens onze diners. En het geweldige is: niemand heeft een i- Phone of zit aan tafel te twitteren. Iedereen luistert naar elkaar, staat open voor de gedachten en meningen van een ander. Wat een weelde! Ik word in restaurants helemaal gek van mensen die met hun mobieltje in de weer zijn. Ik vind het een toppunt van onbeleefdheid." Shirley MacLaine houdt van praten. De persattaché van het festival in Deauville die het interview wil ondebreken omdat er vandaag nog meer op de agenda staat, wimpelt ze drie keer gedecideerd af. „Ga weg. Ik ben nog niet klaar. Laat de volgende maar wachten." Over haar liefdesleven is de filmster, die de zuster is van de vermaarde rokkenjager Warren Beatty, altijd openhartig geweest. Ze was 29 jaar lang getrouwd. Het was een open huwelijk, waar een einde aan kwam toen bleek dat haar ex haar financieel uitkleedde. MacLaine heeft een rijke schare minnaars gehad: politici, tegenspelers, journalisten en ambassadeurs. „Seks na je zeventigste? Het is mogelijk, maar ik lig er niet wakker van. Op mijn leeftijd hecht je meer waarde aan andere zaken in het leven. Een wandeling met mijn hond kan net zo plezierig zijn en evenveel genoegen opleveren. Ik ben meer relaxed dan vroeger op dat terrein. In mijn jonge jaren was ik erg jaloers. Nu niet meer. Dat heeft met je eigen waardegevoel te maken. Jaloezie is een kwestie van projectie. Je verdenkt de ander ervan iets te doen dat je zelf graag zou willen. Dat is zonde van de energie." Shirley MacLaine staat nog middenin het leven. De actrice maakte legendarische films met onder anderen regisseur Billy Wilder (The Apartmant), choreograaf Bob Fosse (Sweet Charity) en met tegenspeler Jack Nicholson (in Terms ofEndearment, haar favoriete rol). Onlangs stond zij nog op de filmset met Jack Black voor de komedie Bernie, die nog dit jaar in première gaat. „Ik speel daarin een rijk secreet. Heerlijk om te doen. Ik moest elke dag om zes uur 's ochtends opstaan om naar de set te gaan. Ik genoot ervan om met de jongste generatie te werken. En Jack is zo geestig!" Het acteren is voor MacLaine ook een kwestie van zelfonderzoek. „Ik zie bijna geen verschil tussen het alledaagse leven en het spelen van een rol. Wij zijn de hele dag toch ook bezig met het zoeken naar onze identiteit? Dat begint al 's ochtends bij het aankleden. Welke kleren we dragen, wat we eten en wat we zeggen. Dat zijn allemaal creatieve beslissingen. Ik zie dus bijna geen verschil tussen acteren en het echte leven." AB ZAGT HERMAN VAN VEEN: SHIRLEY IS DIERBARE VRIENDIN „Shirley is een dierbare vriendin en al heel lang," reageert kleinkunstenaar Herman van Veen. „Ik kreeg ooit van haar een uitnodiging voor een concert dat ze gaf in München, ze had blijkbaar van mij gehoord. We hebben daarna met wat andere vrienden van haar nog wat gegeten. Toen kwam ook ter sprake waarom ik niet vaker naar Amerika zou gaan. Zonder haar zou ik daar waarschijnlijk aanzienlijk moeilijker aan de slag zijn gekomen. Ooit stelde ze me voor aan Frank Sinatra, en aan mijn latere Amerikaanse agent Michael Frazier.Als ze in Europa is - en dat is ze minder en minder - proberen we elkaar te zien en bij te praten. De laatste keer, alweer een aantal jaren geleden, hebben we nog gegeten met de inmiddels overleden directeur van Carré, Hubert Atjak, en een vriend van haar, een voormalig Australisch minister. En ja: ik ben vandaag zo'n 25 jaar gelukkig met mijn Gaëtane." Ab Zagt |