Gelders Dagblad
ANNETTE EMBRECHTfS

Herman van Veen toch weer muzikale tovenaar

11 mrt 1996

Theatervoorstelling: Herman van Veen m.m.v. Erik van der Wurff (vleugel) en Nard Reijnders (saxofoon, klarinet en accordeon). Gezien: 8/3 Schouwburg ARNHEM. Nog te zien: 17 t/m 20/4 NIJMEGEN.

Een comeback zou je het niet kunnen noemen. Want tijdens zijn zesjarige afwezigheid op de Nederlandse podia heeft Herman van Veen geen moment stil gezeten. Zijn optredens speelden zich echter alleen af in het buitenland. Terug op vaderlandse bodem lijkt zijn theaterpersoonlijkheid veranderd: Met name tijdens het eerste deel van zijn nieuwe show oogt hij rustiger en bedachtzamer. Alsof het een retrospectief betreft blikt hij terug op zijn dertigjarige carričre. Zowel in liedjes als in grappen en korte verhaaltjes verhaalt hij regelmatig over wat hij allemaal gedaan en beleefd heeft en hoe vaak zijn liedjes niet door mensen aangehaald worden. Hij mixt Franse, Duitse en Engelstalige refreinen tot een soort medley van buitenlands succes, waardoor opvalt hoe vaak hij varieert op het thema 'ik hou van jou'.


Van Veen brengt wel een prachtige ode aan Jacques Brel (ere wie ere toekomt) maar toch is zijn optreden bijna op het egocentrische af, mede door de laconieke en geraffineerde manier van presentatie. Deze grote kleinkunstenaar, die deze week 51 wordt, kampt natuurlijk met het probleem dat hij met handen en voeten gebonden zit aan succesnummers als 'Hilversum III', 'Öpzij' en 'Alfred Jodocus Kwak', wat hij prachtig illustreert tijdens de toegift met twee ellenlange elastieken aan zijn polsen. Maar het is jammer dat hij nieuw materiaal vooral bewaart tot na de pauze.

Dan krijgt zijn podiumpersoonlijkheid weer de clowneske en gulzige jongehonderigheid waarmee hij vroeger zo dikwijls over het podium denderde. Met een broekzak vol snippers, de bekende rinkel- hoed en een levensgrote driewieler is hij weer de muzikale tovenaar die alle hoeken van het leven met je uitveegt. Tijdens het nieuwe liedje 'Sarah koppelt hij op subtiele wijze het kleine (een jeugdvriendinnetje) aan het grote (de oorlog). 'En met 'Oudje' maakt hij de klassieker 'Weet je nog' akelig aktueel.

Voortdurend cirkelt hij om thema's als ouder worden, af scheid nemen en vrouwelijkheid. Dat hij de Utrechtse tongval niet verleerd is blijkt uit zijn rake typeringen van Manus, een bevriende taxichauffeur en zijn wielerzoon, een eeuwige tweede. Natuurlijk is daar nog steeds die karakteristieke begeleiding van Erik van der Wurff en Nard Reijnders met een mengeling yan melancholie en vrolijkheid, waarbij Van Veen als altijd de eerst: viool speelt. Maar bovenalles is daar zijn vertrouwde stem, die klinkers laaf trillen en medeklinkers de zaal in slingert op weg naar die plekken waar we zo graag geraakt willen woren.



ANNETTE EMBRECHTfS