NWE APELDOORNSE COURANT
Thom Stroink

Verrassing ontbreekt bij Herman van Veen

11 februari 1987


APELDOORN — Cabaret is per definitie gedateerd. De actualiteit is de bron waaruit cabaretiers putten. Cabaret is een tijdsbeeld. En als de tijd het toelaat is de ene voorstelling boeiender dan de ander.
Cabaret heeft alles te maken met actualiteit en het is daarom de kunstvorm die - na architectuur - het dichtst bij de mens staat (en daardoor de meeste belangstelling geniet).



Maar omdat tijden veranderen, de cabaretier verandert en het publiek verandert, kunnen voorstellingen moeilijk met elkaar vergeleken worden. Om man en paard te noemen: de Herman van Veen die in de zestiger jaren nog samen met de kersverse Songfestivalwinnares Lenny Kuhr op de planken stond, is een ander man dan de artiest die in de zeventiger jaren zei dat er maar twee mogelijkheden zijn: kind te zijn of oorlog voeren. En de Herman van Veen van nu heeft weer een ander gezicht. Iedereen wordt een dagje ouder, krijgt er wat levenservaring bij en wil best eens van gedachten veranderen. Het zij hem vergund.

Maar we hebben het dan over de inhoud. De vorm is een andere zaak. De nieuwste show van Herman van Veen mag dan een oudere cabaretier op het toneel laten zien en de voortgang in jaren heeft dan zijn visie enigszins bijgekleurd, toch blijft de verpakking vrijwel hetzelfde. En aan die verpakking dankt hij mede zijn grote succes. In ons vaderlandse klein-kunstwereldje is hij de enige die de combinatie van cabaretier, clown en chansonnier tot een perfecte eenheid weet te smeden in een presentatie die momenten van verstilling en uitbundig spektakel afwisselt. Dat spreekt vooral jongvolwassenen aan. Dat was al zo vanaf het begin van zijn carrière. Maar de twintigers van toen zijn nu vaak de dertig gepasseerd en laten dat toneel gebeuren voor wat het is.
Dat geeft een beetje te denken. Herman van Veen verrast met genoeg. Als hij als een reiziger door het leven trekt en zijn mozaiek van gevoelens over het toneel spreidt, vertelt hij een boeiend doch oud verhaal op een wijze, die het publiek van hem kan verwachten. En als de verwachting uitkomt, blijft de verrassing achterwege. Het grote gevaar dat Herman van Veen bedreigt is de sleur, zelf door hem eens de slijtageslag van het leven genoemd. De herhaling mag dan de kracht van de reclame zijn, zij is ook de doodsteek voor de creativiteit. En dat zou doodzonde zijn, want het blijft voor die steeds nieuwe, jonge fans van Van Veen een openbaring in een tijd van consumptieshows getuige te zijn van het optreden van een unieke theaterpersoonlijkheid. En dat is Herman van Veen.



Thom Stroink