DAGBLAD DE LIMBURGER
FRITS NIES

Herman van Veen zingt de puntjes op de i

11 feb 2000

Gezien: Herman van Veen. In: De Maaspoort Venlo, 9 februari. Nog te zien in: Heerlen (11 en 12 februari), Venray (5 en 6 april), Maastricht (28,29 en 30 september)

In de lange rij voor het koffie-buffet in de pauze valt de beste recensie te vernemen, afkomstig van een Venlose dame: "As ze 'm 'ne tiëd neet gezeen hebs, es 't heerlijk!"


Herman van Veen toerde geruime tijd in het buitenland, recent nog met het Rosenberg Trio, en loopt zich nu weer warm in de Nederlandse provincie voor de zoveelste verovering van Carré. Hoewel, warmlopen blijkt op de eerste avond in Venlo niet helemaal het juiste woord, want Van Veen en zijn vijf muzikale begeleiders geven zich voor de volle wedstrijd en op een keer of drie na zijn er al geen tekstvellen meer nodig op het podium. De wereldberoemde Utrechtenaar kan zijn vader/moederland overigens niet missen, zoals hij vol passie duidelijk maakt in Mijn Nederland, een haat-liefde-ode aan "mijn liefste land, mijn loop-naar-de-klotenland".

Het belangrijkste aan het gelijk van de dame in de koffierij is de constatering dat de 54-jarige drager van de Louis-Davidsring tijdloos en feilloos voortborduurt op de succesformule die hem al 35 jaar volle zalen bezorgt. Hij is ook nu weer de dromer, de clown, de zwever, de warme wieger, de wakkere moppentapper, de zanger, de bulderaar, de verteller en de improviserende fratsenmaker. Nergens hard, nooit te plat een wijsheid hier, een grapje daar. Hij amuseert met warme verhalen, zoals over het eerste bezoek met zijn vader aan het badhuis.

De toegevoegde waarde bij deze nostalgie, en op veel andere momenten, is het meeslepende gebruik van de stem. Herman van Veen verstaat als geen ander de kunst om te goochelen met dictie, volume en timbre. Als verteller boetseert hij elk woord rond en als zanger zingt hij zelfs de puntjes op de i.

En als het verhaal meldt dat er onder de douche van het badhuis All the chapel bells are ringing werd gezongen van Les Compagnons de la Chanson, dan brengt de verteller dat lied a capella vanuit zijn tenen. Hoe soepel de stem nog is, blijkt ook in het nummer Neergestoken, een vette parodie op de opera, waarin een sopraan, een tenor en een bariton opdraven.
De nieuwe show van Herman van Veen is vooral een muzikale. De nadruk ligt op wereldmuziek met fraaie tekstbijdragen van Willem Wilmink en naast de vertrouwde inbreng van Erik van der Wurff en Nard Reijnders sterke bijdragen aan het totale speelplezier van ex- Flairck-bassist Thomas Dirks, de blootvoetse gitariste Edith Leerkes en de onlangs ook als jazzzangeres gedebuteerde violiste Jann. Vooral de laatste krijgt veel ruimte in een gespeelde strijd om open doekjes. En ook na de pauze verrast Herman van Veen nergens, maar amuseert hij totaal.
Dat is een zeldzame kracht die dit 'Lulkoekland' met tussenpozen moet koesteren als "de bewondering voor een liedje".



FRITS NIES