het Parool Freek de Jonge |
Winnaars |
10 nov 1998 |
| Winnaars VANDAAG IS het dertig jaar geleden dat Bram en ik op het punt stonden de eerste prijs van Camaretten, het Delftse studenten-cabaretfestival, in ontvangst te nemen. We kwamen uit Dordrecht, waar Bram als spelverdeler met AMVJ de plaatselijke volleybalclub had afgedroogd. Wij waren winnaars. Men begon te prijzen vanaf de derde en toen ook de tweede niet voor ons bestemd was, bleef als enige mogelijkheid de eerste prijs over. Behalve als wij helemaal buiten de prijzen gevallen waren. Dat waren we. Vijfde bleken we geworden. Jury-voorzitter lbo is er nog wel eens op aangesproken. Ik geloof dat we erg geboft hebben. Door de afwijzing van het establishment liegen we een tegendraads imago cadeau. En passant lieten we ons de verontwaardiging van pers en publiek lekker aanleunen. De aanbiedingen stroomden binnen. Snotneuzen waren we. Leuke snotneuzen. Had Wim lbo gelijk? Don Quishocking, de winnaar, zou op grond van de naam bij iedere zichzelf respecterende jury buiten de prijzen moeten vallen. Dat neemt niet weg dat hun presentatie minder ruw was, hun samenzang gepolijster en hun teksten doordachter en cabaretesker. Ze hadden meer routine en kenden de juryvoorzitter. Later werd onze naam te pas en te onpas met het festival in verband gebracht. Een jaar daarna mochten we als hoofdgast optreden, terwijl de jury zich over een nieuwe winnaar beried. Na afloop kregen we een hooglopende woordenwisseling met Nico Knapper over het functioneren van zijn Werkwinkel, waar talenten als Herman van Veen en Lenny Kuhr rijpten. Hella stond erbij. Ze vond mij wel leuk ruziemaken, maar moest met Nico terugrijden. Een week later ontmoetten we elkaar opnieuw. Voorgoed. Freek de Jonge |