Nijmegens Dagblad Ares Koopman |
Het sportieve "hoogtepunt" van Herman van Veen |
9 apr 1990 |
| Altijd gedacht dat Herman van Veen van alle sporten toch wel het meest met voetbal op zou hebben. Niet, dus. Nu ja, hij trapt nog wel z'n balletje in een van de teams van de FC Haastrecht ("de gemiddelde leeftijd van de spelers van mijn elftal ligt ergens rond de zevenenveertig jaar"), maar ook in zijn geval blijkt het toch weer om de meisjes te draaien waar het gaat om de beste sportprestatie ooit door hem tot stand gebracht: "Op de middelbare school heb ik tijdens een volleybaltoernooi een keer negen punten achter elkaar gescoord, terwijl ik het meisje op wie ik toen verliefd was, onder het publiek op de tribune wist ... Wat dat meisje betreft was er daarna helemaal niets meer, maar die negen punten zijn me tot op de huidige dag wel bijge-bleven''. Aldus de veelzijdige podiumkunstenaar in een gesprek dat hij vorige week in de schouwburg in Nijmegen tussen twee (van de vijf!) Zugabes door voerde met eerder genoemde collega M. - hier dreigt een samenwerkingsverband! -, die daar beroepshalve toch moest zijn, terwijl uw verslaggever zelf wegens 'altijd druk en in beslag genomen' andermaal verstek moest laten gaan. M., dat wil zeggen: toneelcritica Monique Gadiot, door mij geconsulteerd na afloop van de opening van het Arnhemse Rijnoeverhuys gistermiddag, over haar ontmoeting met het fenomeen Van Veen: "Herman was wel een beetje kortaf, maar ik moet zeggen dat ik daar alle begrip voor had na de geweldige prestatie die hij met zijn voorstelling geleverd had. Ik stond daar ook een beetje raar in die kleedkamer, ja, weer in het gezelschap van P., die "dertienjarige dochter van een vriendin van mij", die, net als bij Rob de Nijs laatst, in mijn gezelschap was en van wie je nu best mag vermelden dat ze Puck heet: Van Veen moest steeds maar weer terug het toneel op, omdat het laaiend enthousiaste publiek blééf klappen. Hoe ik dan tot hem dóórgedrongen was? Geregeld met de grijze meneer van de Nijmeegse schouwburg aan wie ik me altijd voorstel en die me dan na een uur weer vergeten is. Nu had hij me wel mooi in contact gebracht met de assistente van Herman, die de rest deed. En weet je hoe die heette? Je gelooft het niet, maar het was zo. Inderdaad: Anne". Ares Koopman |