| PROVINCIALE ZEEUWSE
COURANT
Jacques J. d'Ancona |
FRANSE PERS ENTHOUSIAST: |
9 februari 1985 |
|
PARIJS — Wat ze in Parijs vanzelfsprekend vonden is dat Herman van Veen
de show in het Frans speelde. In de recensies vind je daar amper iets van
terug. Ze schrijven alleen dat hij het woordloze Harlekijn-lied deed en het
schitterende Brel-chanson 'Liefde van Later' ('La chanson des vieux amants')
gedeeltelijk in zijn moedertaal zong. Dat sloeg ontzettend aan, zegt Le
Figaro, die hem 'verbazingwekkend, amusant, verdomd een fenomeen
noemt.
Het is opmerkelijk bij Van Veen dat hij in Frankrijk, in Duitsland, de DDR en Oostenrijk en in de Verenigde Staten een avond lang spreekt en zingt in de taal van zijn publiek. De acht voorstellingen in de Parijse Stadsschouwburg (Théatre de la Ville) - met een capaciteit van 1100 plaatsen - trokken samen 5000 bezoekers. Volgens Herman 'boven verwachting', uitgaande van het feit dat hij nog maar kort in Frankrijk werkt. Hij was er in maart '83 en halverwege '84 voor een korte serie in een aanzienlijk kleiner theater. De journalisten van Parijs geven er blijk van dat ze van Herman van Veen zijn gaan houden. De verhalen ademen een warmte en een waardering, die in schril contrast staan tot het vaak geciteerde standaardvoorbeeld van de kille, absoluut afwijzende kritiek van Frank Rich. In zijn krant, de New York Times. heeft hij Herman in de winter van '83 met één sabelhouw neergehaald. Verpletterend Het blad l'Humanité noemt hem ,,verpletterend. Je voelt jezelf meegenomen en gegrepen. Hij is een clown die een alarmsein geeft. Je bent aangedaan, hij brengt je op de rand van het huilen. Je hebt zin om hem te omhelzen voor zoveel tederheid, intelligentie en verfijning. Bedankt, meneer Van Veen". Zijn veelzijdigheid wordt door diverse kranten verwoord. Enkele kwalificaties uit Le Figaro. l'Humanité. Le Parisien Libéré en het televisieblad Télérama: „geniale clown, muzikant. zanger, danser, poëet, tovenaar, een dichter, een zanger die improviseert. een violist die je streelt, een man met een liefdesverklaring, een artiest van de immobiele stilte...". Voor Le Parisien Libéré is Herman van Veen "gek en ongelooflijk in ernst en onschuld, levend en waar met thema's die je uit het lood slaan. Je amuseert je en bent gevangen. Hij is een Chaplin. Mis hem niet...''. Le Figaro vindt dat Van Veen een wandeling onderneemt in een veelkantige wereld als een antieke clown. De krant legt ook een klemtoon op de blues en de rock in de show en op de muziek van Erik van der Wurff, Nard Reijnders, Cees van der Laarse en Chris Lockers. Ook het politiek en sociaal engagement van de Nederlandse entertainer wordt uitvoerig belicht, de atoombewapening, de nucleaire machtsstrijd en Van Veens opstelling tegen oordelen en vooroordelen. Le Figaro trekt een parallel met de beweging van de 'groene partij' in Frankrijk. Le Monde zegt niets lelijks, maar is overeenkomstig de sfeer van de krant wat zuiniger met lof. Het blad brengt een gematigd positief verhaal in een serieuze toon. Niet laaiend, maar onder de kop 'De frisse lach van Herman van Veen'. De consequenties? Hij mag terugkomen. De directeur van de Parijse schouwburg wil hem graag hebben. Wanneer? In het najaar of begin 1986. Op 5 april is Herman gast op het belangrijke internationale Lentefesti- val van Bourges. Dirigent Het publiek van Parijs dat bij de slotvoorstelling met 1000 man opkwam, was erg enthousiast. Men vond het nieuw en warm wat hij deed en Herman kon het zich permitteren het gescandeerde applaus te dirigeren. Veel artiesten (zangers, tekenaars, acteurs) hebben zijn optreden gezien. Een Amerikaanse: „Je hebt niet veel haar, maar all the rest heb je wel". Deze maand werkt Van Veen aan een Duitse elpee, in maart volgt een Oostenrijkse toer, Nederland moet wachten tot augustus 1986. Zijn fans mogen in de wachtkamer plaatsnemen. Jacques J. d'Ancona |