Story |
"Ik ben een moeilijk mens om mee te leven " |
7 dec 1990 |
| "Ik kom bijna nooit tot mijn recht op de televisie. Ik wil nu eenmaal alles live doen en tegenwoordig is alles play-back. Maar dat vind ik erg emotieloos. Ook heb ik aanbiedingen om in panels te zitten altijd geweigerd. Dat is niets voor mij. En soms zou ik wel willen dat anderen er net zo over dachten als ik." Harry Sacksioni lacht om zijn eigen woorden. Zijn zalen zitten vol, waar hij ook optreedt. Het publiek ziet hem echter zelden of nooit op tv. "Dat is een bewuste keuze die ik gemaakt heb; dan maar wat minder herkend worden op straat." Hij leeft voor zijn muziek. ''Misschien is het een cliché, maar muziek is voor mij het allerbelangrijkste. Ik heb buiten de muziek eigenlijk geen leven. Soms probeer ik me weleens voor te stellen hoe het zou zijn als ik mijn handen zou verliezen. Dan zou ik altijd nog proberen te componeren. Ik heb twee grote passies: voetbal en muziek. Ik heb bij Ajax gespeeld. Maar voetballen kun je maar tot een bepaalde leeftijd doen. Muziek bepaalt mijn leven volledig. Ik heb een liefdesrelatie met mijn gitaar. Soms haat ik dat ding, net zo als je je man of vrouw af en toe kunt haten. Het is een echt huwelijk. Mijn nieuwe CD heet 'Inti mate Strangers'; intiem zijn met elkaar en toch ook vreemden voor elkaar zijn. Zo zie ik dat ook. Ook in het huwelijk ken je elkaar in heel veel gevallen niet echt." Hij vervolgt: "Soms is de gitaar ook echt tégen me. Zo voel ik dat, want het is echt een relatie die je hebt met dat instrument; ook al klinkt met de ene hand op de andere in om duidelijk te maken wat hij met dat woord bedoelt. Jarenlang werkte Harry samen met Sieto Hoving en Herman van Veen. Nu doet hij solo-optredens en vult hij avonden met zijn band, waarmee hij ook vanaf 27 oktober weer op tournee gaat. Hij spreekt met vuur over zijn vak, zijn leven. Dan zegt hij: "Ik denk dat het geldt voor heel veel mensen die creatieve beroepen uitoefenen maar ik geloof dat ik een moeilijk mens ben om mee samen te leven. In jezelf ben je altijd met een proces bezig om grenzen te verleggen. Daardoor ga ik door diepe dalen, maar heb ik ook hoge pieken. Ik ken mensen die heel oppervlakkig leven, en daar heel gelukkig mee zijn. Maar ik kan zo niet leven. Ik hou van die pieken en dalen. Die rust van anderen is voor mij niet echt aantrekkelijk." Maar ieder mens volgt zijn eigen weg; doet de dingen die hij of zij moet doen. Daar gelooft Harry heel heilig in. Hij vertelt: "Ik heb in mijn naaste omgeving iemand gekend die zijn leven lang fobieën had. Pas op heel late leeftijd heeft hij dat nog aangepakt en is hij er gekomen. Dat was zijn weg. Zo heb ik de mijne." Hij heeft geen enkele gitaar-plaat thuis, vertelt hij. "Misschien wel uit angst om beïnvloed te worden. Ik ben ook nog steeds onzeker. Ik vind dat belachelijk van mezelf na zoveel bewezen te hebben. Maar ik krijg die onzekerheid niet weg. Ik vind ze een handicap. Ik kan heel brutaal zijn. maar tegelijkertijd ben ik heel verlegen. Dat zijn dingen waar ik waarschijnlijk niet overheen kom. Ik denk dat ik heel intens fanatiek ben, egocentrisch.. Verwar dat aub niet met egoïsme, ken mezelf echt niet door en door hoor. Ik ben nog steeds op reis.' |