| Brabants Dagblad Loek Smits |
Herman van Veen is een groot talent |
7 september 1968 |
|
EEN nieuw cabaretier heeft zich overduidelijk aangemeld. Herman van Veen, een 23-jarige Utrechtenaar die al enige tijd experimenteert met zijn groep ,,Harlekijn"', heeft in de Haarlemse stadsschouwburg bewezen tegen de top aan te liggen. Deze jongeman zingt, danst en springt dat het lieve lust is. Hij doet het allemaal zo kundig, dat het publiek hem vele open doekjes moest geven. Zei Wim Kan — Toon Hermans liet zich ook in soortgelijke bewoordingen uit — kortelings: „Deze Herman van Veen deed me van verbazing en van de lach bijna van de stoel tuimelen. Een prachtig talent. Hij is nog volkomen onbekend, maar hij heeft een zeer goede toekomst in dit vak in handen". Complimenteuzer kan het niet. Als Wim Kan zoiets zegt kan het niet ver van de waarheid zijn. Het publiek deelde die mening dan ook zeker. Deze jeugdige „medejongerencabaretplanten'', zoals hij inmiddels ook al genoemd is, hield na afloop van zijn one-man-show tevens zijn eerste langspeelplaat ten doop waarop een aantal zeer markante nummers geperst staan, dezelfde die hij zijn lajend enthousiaste publiek ten gehore bracht. HERMAN VAN VEEN, zoals ge zegd 23 jaar oud, dus nog jong. Op de Bühne heeft hij wat weg van Ajax-artiest Piet Keizer. Na ruim twee keer drie kwartier one-man- show zag hij er echter heel anders, meer gedegen uit dan het hoofdstedelijk voetbaltroetelkind na even zoveel kwartieren voetbal. Herman van Veen leek zelfs afgepijgerd. Wat hij in die ruim twee keer drie kwartier heeft laten zien muntte niet alleen in artistiek opzicht uit, het moet ook aan de fysieke mogelijkheden van de jeugdige meteoor zwaar geknaagd hebben. Herman van Veen randde de goede zeden, zo zorgvuldig neergelegd in de Haarlemse gemeentewetten, niet aan, al moet gezegd worden dat sommige van zijn nummers niet van dubbelzinnigheid waren ontbloot. Geen burgemeester of geen overwerkende ambtenaar die zich daaraan echter gestoord zal hebben. Herman van Veen en de hem begeleidende musici kweten zich voortreffelijk van hun taak. Vrijwel geen moment raakte de aandacht verslapt. De enige keren dat het publiek de teugels iets liet vieren was bij het optreden van Floortje Klomp, het lieve blonde meisje dat tegen wil en dank naar Knokke moest en daar op gezag van Lou van Rees onder de naam van Fleur Colombe tegen de bierkaai diende te vechten. Kwaliteit heeft Floortje genoeg, maar zij had de pech in een programma te moeten staan samen met de man om wie alles draaide. De jonge cabaretier overrompelde zijn gehoor al met zijn inmiddels via de radio enigszins bekende Harlekijn-lied. 't Is 'n equivalent van de Shaffy Cantate, waarmee Ramses Shaffy eertijds al roem oogstte. Van Veen is niet alleen een voortreffelijk liedjeszanger, hij acteert, imiteert, haalt de meest dwaze dingen uit zonder banaal te zijn. Een verrukkelijke act is dat manipuleren met een trombone. Het lijkt zo echt, dat vrijwel iedereen verbaasd staat dat een ,,stand in" dit karwei voor hem geklaard blijkt te hebben. Later rehabiliteert Van Veen zich door een gaafnummer op de viool te spelen. Elk nummer vraagt het uiterste van zijn conditie. Zelden heb ik iemand zoveel inspanningen zien getroosten om zijn act volledig te doen slagen. Het is Herman van Veen gelukt. Terwijl hij na afloop van zijn geslaagde show een stormachtig appiaus kreeg, bleek hij nog een stunt in petto te hebben gehouden. Bliksemsnel bleek hij namelijk in de zaal te zijn gekropen om het publiek tot nog luidruchtiger reacties te bewegen. De jonge cabaretier wijkt van het gewone af, maar de manier waarop hij dat doet is zo verfrissend, dat men het jammer vindt als het doek definitief gevallen is. LOEK SMITS |