Brabants Dagblad Marcel Linssen |
"Als ik componeer vergeet ik alles" |
6 nov 1993 |
| Harry Sacksioni. Al jaren trekt hij met zijn gitaar door de schouwburgen, eerst met Herman van Veen en sinds het tussen beide heren niet meer botert, solo óf met band. En met succes zoals blijkt uit de volle zalen. "Ik denk dat Jan Akkerman en ik de enigen zijn die van hun muziek kunnen leven", licht Sacksioni toe. Dinsdag 9 november doet hij - samen met multi-instrumentalist Rens van der Zalm - Den Bosch aan; op zaterdag de dertiende staat het duo in De Leest in Waalwijk. Touren door Nederland lijkt voor Harry Sacksioni een vermoeiende bezigheid. Het is hem aan te zien dat het elke avond weer laat wordt. Later dan de bedoeling, geeft-ie grif toe. Met warrig haar en een niet al te heldere blik in zijn ogen zit hij aan tafel. Maar zodra de woordenwaterval loskomt is Sacksioni niet meer te houden. Hij lijkt wakker te worden. "Ik werk gewoon keihard en ben erg fanatiek. Met alles wat ik doe", zegt Sacksioni na een opmerking dat het voor instrumentalisten toch extra lastig moet zijn om zich tussen al dat vocale geweld te handhaven. In één adem vervolgt hij: "Omdat ik zelf componeer geeft dat een identiteit. Dat talent is iets unieks en daar hebben mensen oren naar. Verder heb ik graag contact met het publiek. Ik praat veel tussen de nummers door. Waarschijnlijk ook zo'n element dat ertoe bijdraagt dat mensen blijven komen." Als tiener trok Sacksioni zich al vaak met zijn gitaar terug in het achterkamertje van zijn vaders kruidenierszaak in Amsterdam, dat dienst deed als zijn slaapkamer. Hij stortte zich even hartstochtelijk op de muziek als op het voetbal. Ajax was en is nog steeds zijn club en als veelbelovende pupil leek hij hier een aardige toekomst tegemoet te gaan. Totdat cabaretier Herman van Veen zich met het Amsterdamse muzikale talent ging bemoeien. Harry was zestien toen hij van Van Veen een aanbod kreeg met hem door de theaters te trekken. "Ja", zegt hij schouderophalend, "wat wil je als je op die leeftijd zo'n aanbod krijgt? Bovendien was Herman mijn grote idool en dan zeg je al helemaal geen nee." De keuze tussen voetbal en muziek viel moeilijk maar Sack- sioni heeft er geen spijt van. "Wie weet wat het geworden was als ik had gekozen voor voetballen", werpt hij een balletje op. "Daar was ik misschien wel té fanatiek voor. Trouwens, voor muziek laat ik ook alles liggen. Als ik eenmaal zit te componeren of arrangeren dan vergeet ik alles om me heen. Ik zonder dat ik in de gaten heb dat het weer dag wordt. Ik heb gewoon geen idee van tijd." Aan commercie en trends heeft Saeksioni geen boodschap. "Ik wil muzikaal geen concessies doen", zegt hij. ""Van jongs af aan vond ik het een uitdaging om niet mee te doen aan dingen die je populariteit kunnen vergroten. En dan is het des te lekkerder dat je toch succes hebt." "En trends, ik let er niet eens op," vervolgt hij. "Ik luister naar andere muziek en daar zal ik zeker dingen van ovememen. Maar het interesseert me niet echt of het commercieel aanslaat. Wat ik wel doe is dingen signaleren. In mijn laatste programma zit een parodie op rapmuziek. Dat vind ik echt verschrikkelijk. Rap is, net als blues, ontstaan bij arme mensen die de behoefte hadden om op een bepaalde manier hun zegje te doen. En is later overgenomen door een aantal computer lullen Hip er ontzet- tend veel geld mee verdienen. En nog steeds, terwijl de echte rappers inmiddels al lang weer in de goot liggen of dood zijn", klinkt het wat bozig. Opvallend op zijn laatste cd zijn de Dire Straits-achtige klanken in Masai Mara. "Dat wordt vaker gezegd, maar het gekke is dat ik helemaal geen fan ben van Dire Straits. Dus eigenlijk kan ik me dat bijna niet voorstellen." Saeksioni weet zijn voorkeur voor Ry Cooder wel uit zijn eigen composities te weren. Niet dat Harry het een probleem vindt om invloeden van anderen te gebruiken. "Anders componeerde ik al lang niet meer", klinkt het eenvoudig. "Beïnvloeding kan, zolang je maar je eigen identiteit hebt. Ik zal onbewust best dingen van Ry Cooder ovememen. Bovendien zijn er tussen ons technisch veel overeenkomsten. En eigenlijk zal me dat een zorg zijn. Het is alleen zo frappant dat in Nederland iedereen altijd de behoefte heeft om te vergelijken." Saeksioni blijft zich afzetten tegen het in hokjes willen indelen van muzikanten. Hij blijft zijn muziek maken zoals hij denkt dat het moet. En aan onderwerpen geen gebrek. "De stukken gaan over dingen die zich aandienen. Ik vind het heel uitdagend iets moois of iets waarvan ik walg om te zetten in muziek. Masai Mara bijvoorbeeld is een groot natuurgebied in Kenya waar ik ben geweest. Voor mij beschrijft dat lied één dag in dat gebied." Minder prettig was de ervaring die vooraf ging aan het componeren van de Noordwijk-blues. Harry: "Ze hebben me in Noordwijk eens op straat aangevallen. Ik kreeg opeens een ontzettende trap in mijn kruis. Expressief Dat kan natuurlijk ook in Amsterdam, maar ik was in Noordwijk. Ik ben naar mijn hotel teruggegaan en dan zit je een beetje na te denken en te pielen op de gitaar. Opeens kwam daar die blues. Nou, zo ontstaat dan de Noordwijkblues." o Harry Saeksioni. "Ik geloof dat ik graag zanger had willen zijn, maar ik kan niet zingen. " In tegenstelling tot enkele andere instrumentalisten die om het hardst roepen dat ze met hun instrumenten meer gevoel in hun composities kunnen leggen dan de beste zanger, zegt Sack- sioni best wel eens een tekst te missen. "Ergens geloof ik dat ik graag zanger had willen zijn. Alleen, ik kan niet zingen. Misschien ben ik juist zo expressief met gitaar spelen omdat ik me zang- technisch niet kan uiten. Dat is mijn stijl: melodie, begeleiding en baslijn tegelijk. Ik denk dat dat hetzelfde gevoel geeft als een zanger die zich helemaal leegzingt. Je wilt iets compleets laten horen en daar is deze stijl uit ontstaan. Dat vermoed ik tenminste, zei de psycholoog." Harry Saeksioni lacht. Marcel Linssen |