| het Zondagsblad L. Marynissen |
Zondagsblad op de "set" van een nieuwe Vlaamse speelfilm |
6 september 1968 |
|
NA het commerciële succes dat het plak- en vlieg- en sex- werk van de film Cash ! Cash bij het publiek mocht genieten, hebben onze Vlaamse filmmakers eindelijk het recept ontdekt dat Amerikanen. Britten en Fransen al jarenlang toepassen om de filmkijkers te lijmen en de zevende kunst voor de financiële ondergang te redden. Het recept steunt op de wetenschap dat men de doorsnee-kijker moet beschouwen als een groot kind en dat de volwassene nog altijd behoefte heeft aan «Roodkapje" "Blauwbaard» en ook "Sneeuwwitje », zij het dan op een iets ander vlak. De moderne sprookjes steunen, het dient toegegeven, op minder edele motieven. De helden zijn flinke materialisten, rijk, knap en doortastend. Zij hebben één zwak: vrouwen.En zij slagen er ook meestal in om zich door de knapste schepseltjes te omringen. Rijkdom, aanzien en succes bij het andere geslacht zijn bij velen de verborgen betrachtingen die in de materialistische maatschappij opgeld maken. Een gewiekste kerel kan er munt uitslaan. Een gedeelte van deze verlangens kan hij, tegen betaling uiteraard, koesteren door zijn klanten illusies voor te schotelen die hem, kortstondig uiteraard, bevredigen. Tot deze reeks van illusiescheppers behoren de commerciële filmmakers. Artiesten soms, maar vaker sluwe psychologen. De Vlaamse film — voor zover men dit begrip al kende — heeft vele jaren het artistieke nagestreefd. De jongere generatie spiegelt zich aan het buitenland en neemt de oude spreuk over : geef wat ze vraagt en ge hebt de massa mee ! Op het nato-vlicgveld te Wechelderzande hebben wij dezer dagen het recept met volle overgave zien toepassen door filmmaker Herman Wuyts en producent Roland Verhavert, twee namen met klank in onze eigen filmproduktie. Op en nabij de startbaan hebben we enkele uren staan kijken naar de geboorte van enkele tientallen meiers film uit de nieuwe produktie van "Visie", de lange speelfilm "Princess", waarvoor Herman Wuyts het scenario schreef en de regie voert. Het lotaalbeeld van deze opname dag bevatte alle ingrediënten van het hoger omschreven recept : een stel knappe juffrouwen in summiere kledij, een paar zware jongens in hippe pakken, een knappe held en een verleidelijke vriendin, een flinke dosis geweld, een greep sensatie, en actie, actie, actie... Bommen en kogels Een gangsterchef in rolstoel — geknipt uit verscheidene Amerikaanse feuilletons — omringd door zijn handlangers en een half dozijn gangstermeisjes —ook al dikwijls gezien in buitenlandse films, worden belaagd door een sportvliegtuig dat plotseling uit de hemel neerduikt om het hele stel onder bommetjes te bedelven. Het vliegtuig scheert over de duinen, de gangslermeisjes schieten hun machinepistolen leeg en het vliegtuig laat zijn bommen vallen die met luid geknal en veel rook het zand doen opspuiten. Zo ongeveer zag een dor scènes er uit die we te Wechelderzande op een frisse en niet zo zonnige namiddag zagen opnemen. Het duurde maar enkele minuten en in de film wordt het een stuk uit een veel ingewikkelder geval. Het leek allemaal veel op een onschuldig jongensspel met valse geweertjes, losse flodders, rookbommetjes en veel lawaai. Maar de gangstermeisjes hadden zere voeten en koude ruggen en het spel was hard werken. Urenlang repeteren en wachten voor enkele meters film. Actie in de film, maar ook actie op de set, waar een paar dozijn mensen met allerlei taken belast, hun aandeel hebben in het welslagen van de opname. Actie en stuntwerk zoals de cameraman die bij de duik van het sportvliegtuig half overboord hing met zijn zware camera in de arm om de scène van uit, de lucht in beeld te brengen. In de film krijgt men deze stunt niet te zien en is het de toeschouwer zelf die op de gangsters alvliegt en door knappe blonde meisjes met machinepistolen bestookt wordt ! Reeds gezien ? Het scenario van Herman Wuyts is een mengsel van wat in de loop der voorbije jaren bij het publiek insloeg. Bij het lezen denkt men onwillekeurig aan fragmenten uit Blow-up, uit Polly Maggoo, uit de James Bond-films, uit een ganse reeks Amerikaanse feuilletons van Uncle tot Mannix. Telkens weer heeft men de indruk het al eens ergens geziien te hebben. En toch is het scenario origineel wat het thema betreft. Een beroepsfotograaf en een romanschrijver besluiten samen een fotoroman te maken. Hoofdpersoon wordt het Engelse meisje Margie dat de fotograaf op het Filmfestival te Venetië heeft leren kennen on waarop hij verliefd is geworden. Scenario voor de fotoroman wordt het boek « Princess » dat door de uitgever van de schrijver aanvankelijk was geweigerd. Het plan om het boek als fotoroman uit te geven valt echter in goede aarde bij de uitgever die nu wel bereid is om aan het opzet de grootst mogelijke ruchtbaarheid te geven. Hij begint een reusachtige reclamecampagne. De fotograaf Mark gaat intussen op zoek naar het meisje en ontdek haar als bediende in de Londense luchthaven. Zij is ook verliefd op de fotograaf en aanvaardt de rol van « Princess » te vertolken, grotendeels om een tijdje bij de fotograaf te kunnen zijn. Tijdens het werk aan de roman komt meer en meer tot uiting dat Mark slechts op eigen succes uit is. Hij gebruikt Margie om tot zijn doel te komen en vergeet zijn liefde voor het meisje. De fotoroman wordt een succes maar Mark wil meer. De avonyuren die hij bedenkt zijn steeds gewaagder en gevaarlijker. Alleen de schrijver Walter heeft nu nog oog voor Margie omdat hij duidelijk aanvoelt dat het meisje onder de houding van Mark lijdt. He5t komt op een bepaald ogenblik zelfs tot een hoogoplopende ruzie omdat Princess, zoals het meisje onder de massa bekendslaat, te laat komt op een receptie die te harer eer was georganiseerd. Mark is ook woedend om dat de oplage van de fotoroman begint te dalen en de uitgever van plan is ermee op te houden. Mark bedenkt dan een nog sterkere stunt. Hij zal Princess laten ontvoeren. Hij alleen en de uitgever zijn op de hoogte. De ontvoering brengt het land in beroering. Mark zal dan zogezegd haar bevrijding organiseren. De hele zaak komt echter aan het licht. Walter weigert nog verder mee te doen en ook Margie besluti naar Londen terug te keren. Op dat ogenblik realiseert Mark zich dat hij iets kostbaars verloren heeft. Hij onderneemt een laatste poging om te herstellen wat hij misdeed en rent Margie achterna. Net voor ze in het vliegtuig zal stappen keert Margie op haar stappen terug en besluit ze bij Mark te blijven. Happy end. Staat betaalt Zelfs zo bondig verteld beseft men al dadelijk dat deze nieuwe film een hele hap is. Het is actie van het begin tot het einde. Er zitten heel wat mogelijkheden in om het reeds eerder aangehaalde recept toe te passen... en er wordt dankbaar gebruik van gemaakt. Toen we Roland Verhavert de vraag stelden hoeveel de film gaat kosten was het antwoord : weinig. Misschien, vier tot vieren een half miljoen. Inderdaad een peulschilletje bij wat in het buitenland voor dergelijke avonturenfilms uitgegeven wordt. Met dat bedrag kan de film echter niet in kleur worden gedraaid. Op de vraag of ""Visie » dan over al dat geld beschikt kwam het antwoord dat de regering een flink stuk van de film subsidieert. De Staat past inderdaad een bedrag van 3,5 miljoen bij. Dan blijft er voor de jonge ploeg nog een half maar eerder een heel miljoen elders bij elkaar te schuiven. Twee filmdebuten De hoofdrollen in deze Vlaamse produktie worden door buitenlanders vertolkt. De rol van de fotograaf Mark wordt gespeeld door Herman Van Veen, de 22-jarige leider van het ook bij ons bekende cabaret «Harlekijn», de vrolijke geestige Nederlandse jongeman van de «Drie schuintamboers » die nu helemaal niet geestig mag zijn. Op de set hadden we een kort gesprek met Herman Van Veen. Hij vertelde ons dat het zijn eerste speelfilm was alhoewel hij wel wat ervaring had opgedaan in een paar televisieshows. Men had hem het filmaanbod gedaan ter gelegenheid van een optreden in de Brusselse Beursschouwburg waar hij met zijn cabaret «Harlekijn » een reeks voorstellingen gaf. Hij vond het geweldig om aan een film mee te werken en was dadelijk akkoord. Hij slaagde er zelfs in zijn gewone theaterwerk zo te regelen dat hij zich voor de opnamen kon vrijmaken. Sinds hij kort geleden het conservatorium te Utrecht verliet, heeft hij zich al vlug een plaats veroverd onder de jongere cabaretartiesten. Het is een zeer sympathieke jongeman, talentvol en dynamisch en daarbij joviaal. Hij vindt filmen heerlijk en we konden vaststellen dat hij door het harde werk en het vaak urenlange wachten op de filmset zijn humeur niet verloren had. Hij liep zingend rond en vond nog de tijd om grapjes uit te halen. De hoofdrolspeelster is het Engelse fotomodel Virginia Mailer. Ook voor haar is het een filmdebuut. De manier waarop zij in deze Vlaamse film terecht kwam vindt ze heel gewoon. Ze is Londense van geboorte en was een jaar of zeven in Zuid-Afrika als fotomodel voor een reclamebureau. In Londen was ze een tijdje mannequin. Ze kent vlot steno, weet iets van journalistiek en heel veel van fotografie... als model dan. Ze is niet zo joviaal als haar mannelijke tegenspeler en zat een beetje stuurs voor zich uit in haar wagen te wachten op het ogenblik waarop ze aan de beurt zou komen. Bij de Vlaamse filmploeg kwam ze terecht via de foto's van een agentschap. Filmen vindt ze wel vermoeiend, maar ze doet het uitstekend. Zeer volgzaam was het oordeel van de ploeg. In totaal dus een gloednieuwe Vlaamse film met drie debuten : Herman Wuyts als maker van een eerste langspeelfilm, Herman van Veen en Virginia Mailer als vertolkers. Voor volgende lente Herman Wuyts heeft de filmziekte. Hij kan niet buiten de camera die hij ook bediende bij het draaien van Het Afscheid en De Vijanden. Met bescheiden middelen optornen tegen goede concurrentie uit het buitenland is blijkbaar zijn devies. En dat hij het zich niet gemakkelijk maakt hebben we onder meer te Wechelderzande kunnen vaststellen waar hij als een duivel doet al rondliep : geestdriftig, nerveus maar helemaal niet als een boeman. Zijn grote steun is de kennis dat de eerste honderden meters film die reeds af zijn hem grote voldoening hebben geschonken... het was prima, zeiden zijn medewerkers. Vorige zaterdag werden nog opnamen gemaakt in het nieuwe conservatoriumgebouw te Antwerpen en binnenkort trekt de ploeg naar Londen waar opnamen gemaakt worden op Londen Airport en in de stad zelf. In april van volgend jaar zullen we de resultaten kunnen bekijken, dan gaat de nieuwe film « Princess » in première. L. MARYNISSEN |