|
Televizier Frank Buma |
'Ik ben niet van het matigen, ik wil voluit genieten!' |
6 aug 2004 |
|
Ze was het stilste meisje van de klas, maar op haar zestiende gooide Claudla de Breij (29) alles eruit: "Contact maken met anderen voelde als een bevrijding. Alsof Ik voor de allereerste keer naar bulten durfde en zei: Hallo wereld, dit ben ik dan." Toch hoeft ze, behalve op het podium dan, niet zo nodig op te vallen. Ze waarschuwt van tevoren: "De adrenaline is nog steeds niet uit mijn lijf." Claudia de Breij heeft net de eerste aflevering van het nieuwe Vara-programma De zomerse zaterdagavond achter de rug en van nieuwe dingen raakt ze altijd opgewonden. "Watje voor het eerst doet, is spannend. En live-televisie maken is iets wat ik al heel lang wilde doen. Gisteren was ik echt hysterisch. Een of andere flapdrol had de benzinedop van mijn auto gestolen en ik was in staat om het ding acuut in te ruilen. 'Doe nou eens rustig!', schreeuwde ik tegen mezelf. Het voelde als drugs die maar niet uitgewerkt raken. Dat doe ik mezelf dus aan. Dat is de prijs die ik betaal voor een nieuwe ervaring." Maar met liefde. Niet alleen uit haar verhalen blijkt dat Claudia intens leeft, ze draagt het ook uit. Ais ze praat, fonkelen haar ogen. "Het is dat het woord 'levensgenieter' klinkt naar mannen met overgewicht en een tweede huis in Frankrijk, anders zou ik mezelf zeker zo omschrijven. Ik ben mij er altijd van bewust dat ik leef en dat ik daar blij mee ben. Dat heb ik al van kleins af aan, terwijl ik geen uitgesproken vrolijk kind was. Ik was eerder stil en teruggetrokken. Mijn jeugd heb ik voornamelijk doorgebracht met boeken lezen en naar platen luisteren. Maar nog steeds heb ik niet veel meer nodig. Een prachtig boek, een goede plaat en vooral thuis zijn: alleen al van het idee omgeven te worden door mijn eigen spullen kan ik ontzettend genieten. Dan kijk ik naar mijn boekenkast en denk: wat heb ik toch een leuke boeken. Of ik denk: wat heb ik toch alles al uit. Dan ga ik als een gek naar de winkel en koop gelijk zoveel nieuwe, dat ik voorlopig weer een tijd vooruit kan. Ook heerlijk." Ongewone ouders Blij zijn met wat je hebt. maar even makkelijk genieten van een flinke braspartij: het zijn twee uitersten die Claudia van haar ouders meekreeg. Aan de ene kant gaven haar ouders een oud kastje liever een ander kleurtje in plaats van een nieuwe te kopen. Aan de andere kant stonden de enorme eetfestijnen en uitgebreide kinderfeestjes. "Er heerste bij ons thuis nu niet bepaald een calvinistische sfeer. Er werd altijd lekker gegeten en als ik jarig was, werd de hele klas uitgenodigd. Niet dat ik dat wilde, maar mijn moeder zei dat het anders zielig was voor de kinderen die ik niet zou vragen. Het verschil met andere ouders was groot. Mijn broer en ik waren gewend dat we cola mochten drinken uit longdrinkglazen, maar bij een vriendinnetje kreeg ik ranja en dan ook nog een half bekertje. Of dan kwam ik pannenkoeken eten en gingen ze heel raar zitten kijken als ik zowei stroop als suiker gebruikte. Dat hoorde niet: je moest kiezen en watje koos met mate gebruiken. Maar ik ben niet van het matige, ik wil voluit genieten! Als ik denk: dit zijn dé schoenen, moeten die ook gewoon gekocht worden." Paar weken vasten ,"AI hanteer ik wel een grens. Als die dingen zoveel kosten dat er gezinnen riant van kunnen eten, dan speelt mijn geweten op." "Ramses Shaffy zingt in Laat me op een gegeven moment: 'Ik hou van schamel en van duur.' Dat is het precies. Zoals ik weelde apprecieer, hou ik ook ontzettend van sober. Een keer in het jaar ga ik naar het buitenland om een paar weken te vasten. En dan niet zoals Patty Brard met van die slangen in je kont, maar puur: geen eten en veel sporten. Ik ga ook altijd alleen. In het dagelijks leven word ik omgeven door mensen die mijn gebruiksaanwijzing kennen. Zowel mijn vrienden als mijn collega's weten precies hoe ik in elkaar steek. Dan is het leerzaam er een weekje tussenuit te gaan om objectief te beoordelen hoe anderen met mij omgaan en ik met hen. Overigens is een voordeel van dat vasten ook dat ik alle kilo's die ik er in de winter aan heb gegeten, in één keer weer kwijt ben, maar dat terzijde." Klinkt zielig, voelt goed Hoewel Claudia zichzelf omschrijft als een vrouw van uitersten, voelt zij zich opvallend goed thuis in de grijze massa. "Er zal ongetwijfeld een aantal mensen hard gaan lachen als ik beweer dat ik niet wil opvallen. maar het is wel zo. Aandacht op het podium? Graag! Maar daarbuiten hoeven de mensen echt niet op mij te letten. Ik verwacht het dan ook niet. Ik weet nog hoe het was toen ik nog maar net voor televisie werkte en een keer naar de kroeg ging... Hé, wat heb ik veel sjans, dacht ik. Totdat ik me realiseerde dat die mensen mij van de televisie herkenden." Misschien dat de grijze massa ook wel zo'n aantrekkingskracht op Claudia heeft omdat ze nooit het gevoel heeft gehad ergens bij te horen. "Dat klinkt heel zielig, maar zo voelt het niet. Ik werd vroeger niet gepest, maar als je op je walkman naar Herman van Veen luistert, maak jij je op het schoolplein natuurlijk ook niet bijzonder populair. Pas toen ik op mijn zestiende voor het eerst op het podium stond, begreep ik hoe ik contact moest maken met anderen." Het zat er al een tijdje aan te komen. "Hoe onwaarschijnlijk het ook was dat juist het stilste meisje van de klas de grappige rol in de kerst- musical ging spelen, ik had gewoon het gevoel dat ik het moést doen. Zestien jaar lang had ik mij volgezogen met alles wat ik leuk en mooi vond. Dat wilde ik uiten. Contact maken met anderen voelde als een bevrijding. Alsof ik voor de allereerste keer naar buiten durfde en zei: Hallo wereld, dit ben ik dan." Je bent niet alleen Komend theaterseizoen laat ze zich weer volop zien als ze het land intrekt met haar nieuwe cabaretprogramma Claudia zuigt. Daarnaast is ze bezig met haar eerste cd. En dan zijn er natuurlijk nog haar radio- en televisiewerkzaamheden. "Ik voel me het beste als ik meerdere potjes op het vuur heb staan. Van nature ben ik ontzettend lui, maar onder druk functioneer ik als de beste. Voorbeeldje: toen ik nog niet bezig was met De zomerse zaterdagavond en mijn eerste album, was het een puinhoop op mijn bureau. Nu ik elk vrij uurtje in de studio sta en in het weekend televisie maak, is mijn bureau weer brandschoon. Gek hè?" Vreemd of niet, handig is het wel. Want door al dat werken heeft Claudia ook geen tijd om te vervallen in een nare, oude gewoonte: piekeren. "Niemand is zo up als-ie ook niet zo down kan zijn. Ik kan juist zo genieten omdat ik ook het tegenovergestelde gevoel ken. Voor mijn cd heb ik daar een liedje over gemaakt. Dat liedje is een opsomming van zaken waar je geen behoefte aan hebt als je écht verdrietig bent. Het enige wat mij in zo'n geval helpt, is muziek. Iemand die zegt datje niet alleen bent Maar dat neem ik niet van iedere zanger aan. Behalve dan van Thé Lau, de frontman van The Scene. Daarom ben ik hartstikke trots dat hij aan mijn album heeft willen meewerken door precies die woorden te zingen: 'Je bent niet alleen'." "Omdat ik zo geholpen kan worden door andermans energie, probeer ik dat zelf ook te doen. Pillen en een fles wijn Ik denk dat daar ook het uitdragen van mijn vrolijkheid vandaan komt. Natuurlijk is het leven geen feest, maar wat zou je ervan weerhouden om er een feest van te maken? Emoties beleef ik intens, dus als ik mij niet in mijn verdriet wil verliezen, moet ik vól voor het leven kiezen. Neem nou de situatie met mijn buurvrouw die gisteren is overleden. Negentig jaar oud. Een paar weken geleden werd ze in haar huis gevonden met een gebroken heup. Ze had net haar zus verloren, haar man al een paar jaar geleden. Haar laatste dagen bracht ze door in een revalidatiecentrum, met haar rolstoel als enige gezelschap. Daar ben je dan negentig voor geworden. Dat is toch niette doen? Als ik eraan denk, krijg ik het al moeilijk. Op zo'n moment heb ik heel erg de neiging om een fles rosé open te trekken en met vrienden iets leuks te gaan doen. Aftakelen, mijn dierbaren verliezen: het liefst regel ik tegen die tijd, net als Annie M.G. Schmïdt, een stel pillen en een fles wijn, want daar hoop je toch niet op te hoeven wachten?" Claudia's devies is echter: optimistisch blijven. "Nu al bang zijn voor de toekomst heeft geen zin. Voor de werkelijkheid kun je je ogen niet sluiten, maar ik vind dat het leven je daarmee juist dwingt om er iets van te maken. Dat sterven komt toch wel, ga eerst eens wat doen Frank Buma |