Nrd.H.Dagblad

Duitsland verrukt over magiër Herman van Veen

6 januari 1975

Toon Hermans was nog niet van het BRT-scherm af of Herman van Veen kwam er alweer op. Zelfs in kwisses op de Belgische buis hoor je over Toon: noem eens een bekende Nederlandse artiest, die nogal eens in België optreedt en van wie de voornaam Toon is. Er moet even over worden nagedacht. Maar dan komt het er ook spontaan uit: Hermans. Herman, (Van Veen) gaat op tournee door. Zwitserland en dat betreuren ze in België zeer, want het duurt nu nog even voor hij naar België komt met zijn voorstelling. Ze zitten daar met smart op hem te wachten. Voor ons is Herman van Veen een groot artiest, een man die het huidig levensgevoel onder woorden weet te vangen. "Zijn show, werpt een sfeer in de zaal zoals alleen een magiër die kan scheppen. Als de voorstelling is afgelopen valt er als het ware een leegte in de zaal.


In Duitsland, waar Herman van Veen enorm veel succes heeft, schijnt men die ongekunstelde ongebondenheid uitermate hoog te waarderen. Waarschijnlijk ook omdat Herman een heel wat doorschijnender show in de zaal zet dan de meeste Duitse artiesten met hun recht-toe-recht-aan-humor.

Het Duitse blad „Die Zeit", schrijft bijna in vervoering over Herman van Veen, zoals we lazen in „Harlekijn- nieuws". Van Veen treedt nog niet zo lang in Duitsland op en dus kan men zonder zich te blameren nog vragen wie die Van Veen eigenlijk is. De schrijver van het artikel geeft dan wat bijzonderheden omtrent haardracht, leeftijd, kleur van zijn ogen, voorkomen en opleiding. Dat zijn zijn personalia. Maar wat is hij? Letterlijk: „Hij is alles.
Hij is een artiest van een zo complete figuur als slechts een handdoek hem zou kunnen uitschilderen, hij is zanger en violist, hij heeft iets van de toneelspeler en van de balletdanser met een voorkeur voor hoge sprongen. Hij is een pantominicus, een parodist, een imitator, een verhalenverteller, kortom een grappenmaker en een wijsgeer, een clown zoals de tijd die verlangt en ook uit zichzelf voortbrengt: een wijze, een voorlezer,. een roodneus.

De schrijver van dit artikel is ook uiterlijk enthousiast over de muzikanten, die Herman om zich heen heeft verzameld: de gitarist Harry Sacksioni en organist Erik v.d. Wurff die in soli en samenspel de show de kleur en de sfeer geven, die op bepaalde momenten wordt gevraagd. Muziek en zang, verstilde ogenblikken en uitbundige uitbarstingen lopen voortdurend in elkaar over. En dan ook lukt het Herman om gevoelens te verwoorden en op te roepen. die echt zijn en ver boven sentimentaliteit uitstijgen.
Het blad "Die Zeit" komt woorden te kort om dit verschijnsel te schetsen.