| Zutphens Dagblad rené de cocq |
In het theater horen tv-camera's niet echt thuis |
5 mei 1987 |
De televisie gaat pretenderen naast een kijkvenster op de wereld ook een kijkvenster op het theater te zijn. Dat werkt niet, althans bij mij. Volgens mij kun je niet straffeloos een cameraploeg sturen naar een theatervoorstelling en dan maar hopen dat die op het televisiescherm net zo leuk. mooi. spannend of ontroerend is als aan de donkere kant van het voetlicht. Vorige week was bij Veronica een registratie te zien van een optreden van Herman van Veen in Carré. Ongetwijfeld een schitterende voorstelling, getuige de reacties van de zaal. Maar op televisie blijft er maar heel weinig van heel. Of dat komt omdat je door de regisseur gedwongen wordt mee te kijken naar de beelduitsnede die hij toevallig bedenkt, ik weet het niet. Het kan zijn dat het is omdat je vermogen tot concentreren als thuiskijker nu eenmaal van heel andere zaken afhangt dan in de zaal. Je hebt geen kaartje hoeven kopen en geen programmaboekje; je hebt geen oppas hoeven regelen; je hebt je niet hoeven haasten om op tijd te zijn; je hebt niet hoeven opstaan in de rij om anderen naar hun plaats te laten schuiven. Dat betekent allemaal dat je in een heel andere sfeer gaat zitten kijken. En wat nog veel belangrijker is: de mate van afleiding is thuis veel groter. Er brandt licht om je heen, je pilsje en je nootjes lonken op de salontafel, de eventuele medekijkers hebben commentaar op de das vande omroeper of op de nieuwe haarstijl van de omróepster, je luistert, met een half oor of de kinderen nog slapen, er wordt misschien opgebeld of aangebeld. Kortom: die Herman van Veen moet wel van heel goeden huize zijn om net zo'n goede indruk te maken op zijn tv-publiek als op zijn zaalpubliek. Nu is Van Veen inderdaad een prima artiest, maar zijn tv-voorstelling van vorige week was daarvan geen overtuigend bewijs. Misschien ook omdat het niet echt ergens over ging: het was allemaal een beetje kabbelend en onverplicht. Leuke effecten voor in de zaal gingen verloren op de buis. het toneelbeeld dat ongetwijfeld heel functioneel is voor de mensen aan de donkere kant van het voetlicht was op tv voornamelijk rommelig. Nee dus: voor het kunnen genieten van een theatervoorstelling (of het nu cabaret, musical, ballet, toneel is of iets anders) moeten we echt de deur uit. Kaartje kopen, oppas regelen, inschuiven in de rij - u kent het nog wel. Geen tijd? Dat lijkt me onzin - als we samen het programmablad even doornemen van de televisie, ook in de wintermaanden, dan zult u zien dat er genoeg wordt uitgezonden dat heel goed kan worden gemist. rené de cocq |