|
Fries Dagblad Wiggele Wouda |
Herman van Veen in Dokkum |
5 mrt 2004 |
|
Bloemen zingt hij uit de muur. Dat schreven we over hem zo'n tien jaar geleden. Nu, anno 2004, zijn die bloemen inmiddels prachtige bomen geworden. En Herman van Veen zingt en speelt nog steeds met diezelfde kracht en gedrevenheid in zijn nieuwste show waarmee hij in een unieke bezetting deze dagen door Fryslan toert. Hij bespeelt ridderlijk en met open vizier in een ware 'Hermantocht' de kleine zalen, samen met twee fantastische musici die beiden zorgen voor een perfecte muzikale sfeer. Vooral het virtuoze gitaarspel van Edith Leerkes heeft een klankkleur om in te verdrinken. Maar ook de jonge en zeer getalenteerde Wieke Garcia op harp en percussie heeft het vermogen om je te laten wegdromen op golven van schone tederheid. Wat moet het een genot voor Van Veen zijn om met hhaar te mogen spelen, want het is al een genot om naar te luisteren. Maar voordat je helemaal kopje ondergaat, schudt Van Veen je wel aandoénlijk en lekker wakker met zijn kolderieke fratsen en bekende clownerie. Deze clown- en gevoels-kunstenaar weet namelijk als geen ander de zo alledaagse sentimenten, als dood, afscheid en troost maar natuurlijk ook als de liefde en tederheid, te verkleinen of te vergroten met een passie die in al die jaren niets, maar dan ook niets aan kwaliteit heeft ingeboet. Sterker nog, zijn stem bijvoorbeeld heeft een diepe schaduw meegekregen waarmee hij nu eenvoudig het dikste cement tot huilen dwingt. De show, die redelijk uitgebalanceerd en ontspannend vormgegeven is maar nog wei tot volle Woei moet komen, heeft het karakter van een levenswandeling. Van het avontuurlijke Utrechtse jongetje dat graag naar China wil tot de opa die intussen via een mobieltje met zijn kleinkind belt. Herman van Veen laat je bij die wandeling aan prachtige bloemen ruiken. Hij laat je de kracht van de zon voelen en laat je ogen in de nacht verblinden door te wijzen op een schitterende sterrenhemel. Maar zo nu en dan attendeert hij je op en herinnert hij je aan die ene boom die in berm nodeloos is omgehakt. Of hij keert met zijn voet een stoeptegel om en wijst je zo op een leven dat zich in donkere aarde af- speelt. Hij benoemt daarbij het onbenoembare ('Met een liedje, zing je de oorlog niet over, Je overstemt het schieten niet') en schreeuwt soms in pijnlijke stilte. Zowel de oude liedjes Liefde van later, Hilversum III, Anne en het breekbare Later als de nieuwe Voor Marie Louise zijn tijdens die wandeling waardevolle jassen die het publiek in De IJsberg gisteravond vol enthousiasme heeft aangetrokken. En waar niet. Want Herman van Veen blijft een clownkunstenaar die je telkens teder blijft raken. Voorstelling Herman van Veen Plaats: De IJsberg te Dokkum Belangstelling: uitverkocht Wiggele Wouda |