| DAGBLAD VAN ALMEEE Hans van Keken |
Even krabben |
4 dec 2000 |
|
Een simpel telefoontje van de Ombudsman kan soms door dikke muren breken, dankzij de macht van de publiciteit. Gelukkig maar. Daardoor prik ik meestal
met gemak door autoritaire kletspraat en ambtelijk gemanoeuvreer en kan ik in de bres springen voor mensen in de hoek waar de klappen vallen. Maar als het om mezelf gaat, ik beken het maar eerlijk, ligt het anders. Dan zakt mijn onverzettelijkheid als een kaartenhuis in elkaar en voel ik me net als veel andere, mensen hulpeloos en onzeker. En moet ook ik diep ademhalen eer ik voor mezelf opkom. Zoals laatst in Carré, bij een voorstelling van Herman van Veen. Een vriend van me is het gelukt om vier kaartjes te regelen. En zo zaten we die woensdagavond - de weekeinden waren allemaal uitverkocht - vanaf negen uur verwachtingsvol in het pluche. Die late tijd was vanwege een televisie-opname had de medewerkster van de ticketline mijn vriend verteld. Geen punt. We waren allang blij dat we een voorstelling konden zien. Totdat het orkest inzette met een opvallend klassiek deuntje, een mannenkoor in smoking een keel opzette en op de wand enorme dia's van apen, tijgers en olifanten verschenen. Wij waren blijkbaar als enigen verzeild geraakt op een concert - weliswaar met Van Veen - ten bate van het Wereld Natuur Fonds! Met hier en daar wel een onderdeel uit de show waarvoor we gekomen waren maar verder vooral verantwoorde liederen, gezang van kinderen en kerstballen op het podium (De opname komt op eerste kerstdag op de buis). Mooi misschien, maar niet waarvoor we gekomen waren. We voelden ons als apen in een kerk en wachtten lijdzaam het einde van de voorstelling af. Wat voelde ik me bekocht, in een zaal vol donateurs van het WNF, familie van de koorleden en 'bekende Nederlanders' die vast allemaal een gratis kaartje gekregen hadden. Na afloop ontdekte ik, tussen het naar de uitgang schuifelende publiek, dat ik niet de enige was die zich had verbaasd over het programma. Er werd hier en daar opvallend gemopperd. En ook ik zou sputterend doorgelopen zijn, om hoofdschuddend richting huis te rijden, als niet dat stel naast mij - waarmee we ons ongenoegen deelden - uit de morrende meute opzij was gestapt. Ik wil mijn geld terug, zei de man voor zover ik weet als enige, en ook wij vieren beenden daarop achter hem aan terug de schouwburg in. Om een lang verhaal kort te maken. We hebben inmiddels ons geld terug, met een excuusbrief van Carré waaruit ik nog altijd niet kan opmaken waar nu de fout zat. Maar het is echt niet aan mijn doortastendheid te danken. Een ander speelde even voor Ombudsman. En dat is best weleens fijn. Hans van Keken |