Brabants Nieuwsblad
Ben van den Aarssen

Van Veen heeft fans nog immer in de hand

3 feb 1996

BERGEN OP ZOOM - Na vijf jaar stond hij eindelijk weer op een vaderlands podium. In Bergen op Zoom nog wel. Herman van Veen: zanger, violist, clown, kindervriend, Unicef-ambassadeur en wat al niet meer. Gisteravond was in een boordevolle Stadsschouwburg De Maagd de Nederlandse première van zijn nieuwe programma. Het weerzien bood nieuw' werk, maar ook klassiekers uit de lange carrière van de man die onlangs Abraham zag.


Van Veen had voor het heuglijke feit van zijn terugkeer na een reeks buitenlandse triomfen naar eigen zeggen in ieder geval een praktische stad gekozen: Bergen op Zoom, de stad waar de sigarettenfabriek en het crematorium naast elkaar staan. Zo scherp als met die zinsnede over het leutgat was Van Veen gisteravond zelden. De voorstelling kenmerkte zich eerder door melancholie om wat geweest is dan doorbijtende spot.

Neuzelaar

Zo is het eigenlijk altijd bij Herman van Veen geweest. Met als gevolg dat de man evenveel fans heeft als notoire haters. De een loopt met hem weg en bewondert zijn ietwat naïeve wereldbeschouwing, een ander vindt hem maar een onnozele neuzelaar. Een tussenweg lijkt haast niet mogelijk.
Op het eerste gezicht is er in de afgelopen vijf jaar niet veel veranderd. Erik van der Wurff zit nog altijd achter de vleugel en Nard Reijnders assisteert stemmig op saxofoon, klarinet en accordeon. Van Veen is ogenschijnlijk ook nog dezelfde. Nog immer is er de warrige haardos rond het kalende hoofd, een hoofd dat geschapen lijkt om de clown uit te hangen. Maar een echte clown lacht niet, hij huilt. Zo is het ook bij Herman van Veen

Desillusie

Vrolijk word je niet van zijn repertoire. De loutering van vroeger, vanwege de droom die bij hem altijd ontsnapping bood, is er niet meer. De tijden zijn harder geworden, zo ook de inhoud van de liedjes. Desillusie is het woord dat je nu te binnen schiet. De liefde is kapot gegaan in overspel en angst voor een enge ziekte, idealen van vrede verdronken in drank, de muziek is na de dood van Jimi Hendrix niet gels hoor je enkel nog zingen in die paar minuten van de vierde mei.
Van Veen afschilderen als een terugblikkende jaren-zestig representant zou echter onrecht aan de man doen. Daarvoor is de inhoud en de vormgeving van zijn concerten, getuige het gisteravond in De Maagd vertoonde, nog altijd te bijzonder.

Uitstraling

Liedjes worden afgewisseld met instrumentale tussenstukjes, one-liners en mini-verhaaltjes. Boosheid, grap en verdriet lopen voortdurend in elkaar over. En er is natuurlijk die uitstraling. Zijn ogen lijken tot de achterste rijen door te dringen, zijn stem doet dat in ieder geval. Al gebeurt het eigenlijk te weinig dat hij echt alle registers opentrekt, te vaak is het meer praatzingen wat hij doet.
Maar zo is het altijd geweest. En voor de fans behoort het ook zo zijn. Zeker wanneer hij een oudje als Jacques Brels Marieke inzet heeft hij, de harlekijn met de traan in de ooghoek, het publiek nog altijd geheel in zijn hand.

Tournee Herman van Veen. Gisteravond begonnen in Stadschouwburg De Maagd, Bergen op Zoom. Daar ook vanavond nog te zien. Verder in: Schouwburg De Kring, Roosendaal, 9 en 10 februari. Chassé Theater, Breda, 10-13 april.



Ben van den Aarssen