Parool
Jim van Alphen

Ingetogen spel

3 januari 1980
Harry Sacksioni Ensemble in Kleine Comedie te Amsterdam (t/m zondag 13 januari).

Het ziet ernaar uit dat gitarist Harry Sacksioni in een wat merkwaardige positie verkeert. Door zijn jarenlange samenwerking met Herman van Veen — bij het progressieve deel van Nederland nu niet bepaald iemand die goed valt — heeft hij een bepaald imago opgebouwd, waardoor niet iedereen tegenwoordig even duidelijk weet wat hij doet.

Zijn gitaarmuziek is ook al niet zo simpel te plaatsen en dat is zowel een handicap als een pré. waardoor een potentieel publiek hem nog steeds wat over het hoofd kijkt. Na een reeks solo-optredens in met name Duitsland en Oostenrijk is Harry Sacksioni ditmaal met een viervoudige begeleidingsgroep in zee gegaan, die hem ook gisteravond bij zijn tweede optreden in de Amsterdamse Kleine Comedie terzijde stond.



Eigenlijk is het merkwaardig dat een Amerikaanse gitarist als Leo Kottke, luttele maanden geleden nog hier te zien, de hemel wordt ingeschreven, terwijl iemand als Harry Sackioni een beetje buiten de boot valt. Ten eerste is de vergelijking gevaarlijk, omdat ze als gitarist niet gelijkgericht zijn en ten tweede doet Sacksioni ook nauwelijks moeite om het Anglo-Amerikaans ingestelde deel der natie aan zich te binden. Zo geeft hij zijn begeleidingsgroep de wat stoffige naam „ensemble" en ook zijn songtitels als „De Lifter", „Om de hoek" en „Hagelslag" hebben een nogal oubollige nasmaak, maar niettemin is Sacksioni een vaardig gitarist met een grote dosis techniek, die hem ook gisteravond een keur van klanken uit zijn akoustische en elektrische gitaren deed ontlokken.


Herhaling


Toch sta ik wat tweeslachtig tegen zijn optreden, dat voor de pauze mede door zijn laconieke aankondigingen onderhoudend, was, maar na de pauze iets van een herhalingsoefening had. De beste momenten waren eigenlijk de stukken die werden gelardeerd met diaprojectie zoals „De Dirigent" vóór en „De Opdracht" plus „Zeppelin" na de pauze. Een extra dimensie die zijn muziek haast letterlijke filmische zeggingskracht gaf.

In de reeks andere instrumentali — merendeels begeleid door Lenneke Wülems (viool/orgel), Graham Shepard (sax/klarinet), Rob Zeelenberg (bas) en Jeray Gout (banjo percussie) moest hij het louter hebben van zijn-eigen instrumentenbeheersing en vingervlugheid, wat hem op de twaalfsnarige akoustische gitaar in o.m „Prikklok 07.45 uur" en „Svoboda's Dans" nog het beste afging.

Wie van een wervelende show houdt, ids bij Sacksioni aan het verkeerde adres. De liefhebbers van vaak ingetogen gitaarspel komen daarentegen bij hem ruimschoots aan hun trekken. Jim van Alphen