|
Algemeen Dagblad Claudia de Breïj |
Uitgekomen meisjesdromen |
2 dec 2005 |
|
Ik ben verliefd. Op twee mannen. Al heel lang. De een heet Herman van Veen en de ander Ramses Shaffy. Ik was nog een heel klein meisje toen het begon. 'lk drink' zong Ramses, terwijl ik op mijn buik op de grond lag te luisteren, mijn oren haast in de speaker. 'lk ben vandaag zo vrolijk', zong Herman, terwijl hij danste als een eendje in Carré. Shafïy en Van Veen. De christen heeft zijn bijbel, de moslim zijn koran, ik had hun liedjes. The Beatles and the Stones made itgood to be alone, maar dankzij Shaffy en Van Veen was ik nooit helemaal alleen. Geen depressie was ooit opgewassen tegen de levensdrift van 'De wereld heeft mij failliet verklaard', geen eenzaamheid bestand Dankzij Shaffy en Van Veen was ik nooit helemaal alleen. tegen de troost van 'lk heb dat tedere gevoel'. Vorige maand mocht ik, samen met een aantal andere Utrechtse bandjes, een liedje voor Herman van Veen zingen. Blakend zat hij op de eerste rij in Tivoli, zijn tournee in Duitsland een avond onderbroken voor dit eerbetoon. Springlevend, up and moving. Zo vrolijk. Terwijl wij twintigers en dertigers zijn oude liedjes zingen, speelt hij morgenavond weer zijn nieuwe. Zo wil ik ook wel zestig zijn. Gisteravond mocht ik, op een bijzondere avond in Nijmegen, een liedje voor Ramses Shaffy zingen. Stralend zat hij op de eerste rij, luisterend naar hoe biograaf Bas Steman hem zijn eigen leven voorlas, en hoe wij hem zijn eigen liedjes toezongen. Glimlach op het gezicht, rode wijn in de hand. Ik drink. Dank u heer. Nou dat duet met Barbra Streisand nog. Claudia de Breïj |